Iwonko, mogłabym powiedzieć, że płaczę, kiedy czytam takie rzeczy, bo serce mi pęka. Wiesz ile sama mam zwierząt, wszystkie oprócz Heni uratowane z wielkiej biedy. Był też i senior Rocky, którego zabrałam ze schroniska i który przeżył z nami kilka pięknych lat. Ale tu nie ma co płakać, choć wiadomo, że człowiek wrażliwy ma oczy na mokrym miejscu. Oczywiście dołączam się do akcji. Myśle też o uruchomieniu jakiejś akcji na moim blogu.
Serdeczności ślę

Wygląda na to, że starość nie udała się ani w przypadku ludzi, ani zwierząt… ech…
Mam nadzieję, że akcja przyniesie pożądane rezultaty!
pozdrawiam serdecznie z nad filiżanki kawy:)

Bardzo często starość człowieka jest identyczna ze starością zwierzęcia.

Przypomniałam sobie jak kiedyś w czasie spacerów po lesie napotkaliśmy na przywiązanego do drzewa bardzo starego, umierającego już psa. Nigdy nie zapomnę bólu w jego oczach. Ale było już za późno aby mu pomóc.
Ludzie są okrutni. Nie pomyślą, że …..

Akcja dobra. Jest pewne „ale”- moja sąsiadka wzięła kilka lat temu sunię ze schroniska. Wg osób zawiadujących schroniskiem piesek był zdrowy, nic mu nie dolegało, należało tylko go wkrótce zaszczepić p. wściekliznie. Sąsiadka już na
pierwszym spacerze stwierdziła, że pies ma rozstrój żołądka, więc następnego dnia udała się z psem do weterynarza. Okazało się, że pies jest nie tylko zarobaczony ale ma również powiększoną wątrobę.Pies był leczony ponad miesiąc, koszt badań i leczenia wyniósł kilkaset złotych, specjalna karma też sporo kosztowała. Efektów leczenia jakoś nie było widać a ostatnie badanie wykazało, że pies jest zarobaczony totalnie- nawet w sercu były robaki. I jedynym wyjściem było uśpienie psa – też nie za uśmiech, ale za pieniądze.
Ponieważ 16,5 roku miałam własnego psa i stały kontakt z miłośnikami zwierząt
i weterynarzami nie mogę się oprzeć wrażeniu, że coś w tej opiece nad bezdomnymi zwierzakami szwankuje i powinno się zrobić jakieś nowe założenia, by nie „produkować” systematycznie nowych szeregów bezdomnych zwierząt. I na tym aspekcie trzeba skupić wysiłki i środki a nie na znajdywaniu domów dla bezdomnych zwierzaków.

Wspaniała inicjatywa, która w pełni popieram. Na pewno zajrzę na podaną przez Ciebie stronę, by w ten czy inny sposób wesprzeć psie nieszczęścia.
To prawda, że psi staruszkowie szansę na adopcję mają najmniejszą, często też właśnie do schroniska trafiają wyrzuceni przez swoich człowieków jak zepsuta rzecz. Nie jestem w stanie tego pojąć, jak można pozbyć się przyjaciela, bo stary i chory.
Anabell pisze tu powyżej o problemach zdrowotnych z psem adoptowanym przez znajomą. Oczywiście, że są schroniska, które zatajają takie problemy, by łatwiej znaleźć psu dom i to jest nieetyczne. Nie osądzajmy jednak wszystkich schronisk i stowarzyszeń tym się zajmującym. Druga sprawa to to, że w w wielu z tych miejsc nie ma z powodu kosztów odpowiedniej opieki weterynaryjnej, zatem problem zdrowotny może wyjść dopiero po wnikliwym przebadaniu psa przez troskliwego nowego opiekuna. Po trzecie to niestety biorąc psa po tzw. przejściach należy liczyć się, że może mieć od problemy zdrowotne, fizyczne lub psychiczne, np. lękowe etc.. Zatem osądzanie wszystkich schronisk i wydawanie werdyktu jest niesprawiedliwe.
Owszem, ma Anabell rację, że należy skupić wysiłki w kwestii mnożenia się zwierząt. Powszechna sterylizacja omijająca tylko psy faktycznie rodowodowe na pewno by stan ten poprawiła. Ale nie ma mojej zgody na kategoryczne sądy, że tylko na tym należy się skupiać a próby znalezienia domów dla psów schroniskowych pominąć. Piszę dość ostro, bo nie powiem, poruszyło mnie to do głębi. To co z tymi wszystkimi psiakami, które siedzą za kratami w schroniskach? Uśpić w geście ludzkiego „miłosierdzia”? Przepraszam, ale nie.
Natomiast przydałaby się wnikliwa odgórna kontrola nad takimi miejscami, bo bywa naprawdę różnie.
Pozdrawiam Iwonko i dziękuję Ci za podjęcie tego trudnego tematu 🙂

Już kiedyś się przyznałem, że w moim domu rodzinnym było … 18 psów. Poza jednym przypadkiem, gdy suczka powiła 5 ślicznych maluchów, wszystkie pozostałe były znajdkami ulicznymi po tragicznych wypadkach. Pisałem o tym tutaj:
http://anzai.blog.onet.pl/2014/01/14/nazywam-sie-kajtek/
i tutaj:
http://foto-anzai.blogspot.com/2017/09/zaczarowany-ogrod-czesc-3-psy-dachowce.html#comment-form
Mimo, że wielokrotnie zarzekałem się, że „nigdy więcej …” to pewnie każdy kolejny jeszcze by został przygarnięty. Teraz jednak już nie widzę psów oczekujących na natychmiastową medyczną pomoc, i to chyba jest jakiś postęp, mimo że schroniska są przepełnione.

Iwonko, napisałam na priw. do Ciebie.
Serdeczności

witam! spotkałam wiele osób które chcą adoptować kocich i psich seniorów , sama mam w domu 3 koty , ostatnio odeszła moja 16-letnia kotka , co jakiś czas czytam wiadomości z jakiegoś schroniska czy przytuliska gdzie mają starego psa lub kota do adopcji, ale w natłoku informacji trudno mi odnależć te wzmianki. Brakuje mi takiej strony gdzie byłyby zebrane namiary na wszystkie takie miejsca gdzie przebywają koci i psi seniorzy. Wiem że oprócz schronisk są fundacje i osoby prywatne które zajmują się tylko takimi zwierzętami , może można by było stworzyć listę takich miejsc i stronę gdzie każdy mógłby wstawić informację o takim zwierzęciu a schroniska mogłyby zaprezentować swoje staruszki.