Bardzo dobry pomysł promocji swojego miasta. Bo o swoim lepiej się pisze, a na pewno lepiej się czyta to co napisał „swój”. Gratuluję 🙂

Nie byłam nigdy w Ostrowcu Świętokrzyskim a dzięki Tobie odbyłam po nim małą wycieczkę. Miasto ładne i zadbane, a to najważniejsze, że władze o miasto dbają.
Mamy w Polsce bardzo wiele ładnych miast i miasteczek.
To, że dorastająca młodzież ucieka do większych miast wcale mnie nie dziwi- nie ma to nic wspólnego z urodą danego miasteczka ale z ….jego atmosferą.
A atmosferę tworzą ludzie. W niedużej aglomeracji zanika anonimowość- wszyscy o wszystkich wszystko wiedzą, często więcej i lepiej niż sam obiekt zainteresowania.
I właśnie ta atmosfera najczęściej zraża młodych, tylko często nie potrafią sobie tego uświadomić.
Osobiście nie wyobrażam sobie mieszkania w jakiejś niedużej miejscowości,
w której wszyscy się dookoła znają i doskonale wiedzą co dziś na obiad gotujesz.
Polacy może i są serdeczni i gościnni, ale głównie są paskudnie wścibscy i nachalni.
Mieszkam od1973r na tym osiedlu i wierz mi, z własnego bloku znam (10 klatek,
8 mieszkań na klatce) zaledwie kilka osób, głównie tych co posiadali psy.
Z innych uliczek osiedla też kilka, w porywach można by się doliczyć, że znam 20 osób. Co nie znaczy, że wiem co robią, że często ich spotykam.
To sytuacja zupełnie nie do pomyślenia w małych miejscowościach.
Miłego;)

Klik dobry:)
Gdy wracam do dawnej lektury czy filmu, to wiem, że to ja się zmieniłam, skoro odkryłam coś, czego wcześniej nie zauważyłam. Z miastami jest chyba inaczej. To one się zmieniają.

Pozdrawiam serdecznie.

Ja lubię swoją miejscowosc i ją fotografuję, aczkolwiek też chcę sie stamtąd wyprowadzić ze względu na brak perspektyw do rozwoju. To nie miejsce dla młodych osób chcących się rozwijać ale na odpoczynek tak. Zdjęć na telefonie nie mogę obejrzeć ale po miniaturkach widzę że jest interesująco. Pozdrawiam.

Wydaje mi się, że to całkiem dobry pomysł. OTO JA – ma wszystkie pomysły trafione. Zaraziła mnie, a raczej mojego męża fotografią i projektem 365 🙂 . Taka mała społeczność blogowa, która poznaje się z czasem coraz bardziej – poznająca rodzinne strony każdego z jej współtwórców. Super sprawa. Bardzo Iwonko podoba mi się Twoje miasto. Nigdy w tamtych stronach nie byłam. Pozdrawiam

Jak to się mówi: cudze chwalicie, swego nie znacie. Staw mi się najbardziej podoba. Czuję się zainspirowana do wycieczki po moim rodzinnym mieście:-)

Z przyjemnością obejrzałam Twoje miasto uwiecznione na zdjęciach. Nigdy w nim nie byłam, ale słyszałam bo brat przyjaciółki tam mieszka i pracuje. Swoje rodzinne miasto Wrocław zawsze wspominam z sentymentem i robię sobie wyrzuty, że kiedy w nim mieszkałam, to nie poznałam wystarczająco. Pozdrawiam.

Niestety nie mam takiej możliwości, aby pokazać domy i miejsca, gdzie się urodziłem, wychowałem i spędziłem najszczęśliwsze lata dzieciństwa i młodości. Ze wszystkich trzech domów rodzinnych (rodziców i dziadków) wywłaszczono nas pod budowę wielkopłytową. Teraz tam, zamiast pięknych ogrodów, króluje beton i stal.
Późniejsze, pomaturalne, okresy życia też trudno zaliczyć do wspomnień, bo ok. 7 lat mieszkałem w polskich akademikach, 3 lata na studiach podyplomowych za granicą, i ok. 4 lat na t.zw. służbowych przeniesieniach.
Masz jednak rację, że do takich miejsc, które jeszcze istnieją, i w których spędziliśmy kawałek życia, wraca się ze szczególną atencją.

Bardzo często jest tak, że szukamy cudownych miejsc, a nie mamy pojęcia, jakie bogactwo mamy w zasięgu ręki 🙂 Bardzo fajne zdjęcia zebrałaś na telefonie i fajnie, że je pokazałaś – to zdjęcie bloku, w którym się wychowywałaś na pewno przywołuje mnóstwo wspomnień 🙂 Od pierwszego zdjęcia zastanawiałam się, o jakim mieście piszesz, dopiero później się dowiedziałam 🙂 Ciekawy wpis!

Pięknie! 🙂 Czasami taki spacer z aparatem może nam uświadomić piękno naszej okolicy.
Może ja też się przejdę…
Pozdrawiam!

Naprawdę warto przyglądać się bliżej swojej okolicy 🙂 Kiedy przeprowadzałam się w granicach Wrocławia w nowe okolice, prowadziłam #Projekt 1 KM – w promieniu 1 km chciałam znaleźć jak najwięcej ciekawych miejsc, ładnych widoków, żeby szybciej poczuć się jak w domu i podzielić się tym z Czytelnikami 🙂

Iwonko, bardzo piękne zdjęcia i niezwykle ciekawe to co piszesz. Przyznam się, że w ogóle nie znam Świętokrzyskiego, no, ale wszystko przede mną. Oczywiście, mnie jako pasjonatkę natury najbardziej urzekły ujęcia z parku i wszystkiego co się z nim wiąże. Nie wiedziałam, że w Ostrowcu żyją tak rzadkie ptaki…
Ja, co dziwne, nie czuję żadnego sentymentu do mojego rodzinnego Poznania. Nigdy się w nim dobrze nie czułam, coś mnie gnało do przodu i zresztą było tyle różnych powodów, nieważne. Po prawie 30-tu latach spędzonych na emigracji nie wróciłam tam. Nie przywiązywałam się też do miejsc , w których mieszkałam za granicą i nie tęsknię za nimi. Dopiero teraz odnalazłam swoje refugium, w malutkiej wiosce tuż przy Bieszczadach. I czuję się, jakbym była tu od zawsze. Po tylu latach błądzenia… Jakbym wreszcie trafiła we właściwe miejsce, a ono przyjęło mnie z radością. ot, taka dziwaczka ze mnie.
Pozdrawiam Cie serdecznie