Poczułem się o 50 lat młodszy … 😉

Czyżby tak rozpoczęła się ekspansja IKEA na południowe tereny Europy? Hi,hi,hi… Kościół w paczkach coś mi przypomina.
Podzielam zachwyt nad Dolnym Śląskiem – jest tam tyle skarbów do odkrycia! Ta kraina wciąż czeka na swoje w turystycznej modzie.

Już przy poście o historii biurka byłam porażona Twoją dociekliwością historyczną(nie wiem czemu ale komentarz pod tamta notką się chyba nie zapisał). Jednak ta opowieść jest wprost cudowna zarówno pod względem treści jak i fenomenalnie dobranych zdjęć. Nie poczułam się tak jak Anzai młodsza i to o pół wieku(czyżby po Karkonoszach chodził jako niemowlak), ale za to zawstydzona sromotnie, że przeżyłam życie, nie poznając tak pięknych miejsc. Teraz wiem dla czego „Stokrotka{” dedykowała Ci najnowszy post.Pozdrawiam.

Bardzo lubię cały Dolny Śląsk, i z powodów zawodowych często tam jestem. Karpacz i okolice to piękne miejsce, nie można się tam nudzić :). A kwestia wystroju tej świątyni ma tez związek z tym, że to świątynia ewangelicka, a nie katolicka. Zwykle sa znacznie skromniejsze, a przez to uroda samego budynku bywa bardziej widoczna.

Oj, dawno tam nie byłam, bo choć kiedyś odwiedzaliśmy Śnieżkę , mieszkając w Krzeszowie, to nie byliśmy w świątyni.
Aż dziw bierze, że ówcześnie wykonywano takie cuda! Jest to właściwie największa atrakcja Karpacza.
Dzięki za te wszystkie ciekawostki 🙂

Nigdy tam nie byłam. Na południu Polski bywam tylko raz w roku na krótko i to odwiedzając rodzinkę. Chciałabym kiedyś mieć więcej czasu i móc pozwiedzać wszystkie te wspaniałe miejsca 🙂

Kilka lat temu regularnie przez kilka lat jeździłam do pracy, czyli na tłumaczenia seminariów w Szklarskiej Porębie. Oczywiście zwiedzałam w wolnych chwilach także okoliczne góry, w tym bywałam nawet kilka razy w okolicy świątyni Wang, nigdy jednak jakoś tak się złożyło, nie weszłam do środka, ani nie zagłębiałam się w historię tego miejsca. Dziękuję Ci więc bardzo za przybliżenie wnętrz i opowiedzenie historii tego miejsca. 🙂
Serdecznie pozdrawiam
IW

Będąc w Karpaczu OBOWIĄZKOWO zaliczyłam świątynię Wang. Powiem szczerze, że poczułam się rozczarowana. Takie tłumy, żeby wejść do środka; czas oczekiwania w naszym przypadku zbliżony prawie do godziny i… weszliśmy. Zamiast przewodnika, głos płynął z odtwarzacza. Zupełnie inaczej odebrałoby się przewodnika, który pokazywałby to, o czym mówi i któremu można zadawać pytania, a inaczej nagrany, bezduszny głos.
Dziwne….tak wielkie zainteresowanie tym miejscem i nie znaleziono nikogo, kto z pasją opowiedziałby ( na żywo!) o tym miejscu?
W sumie poczułam się rozczarowana.
– Następni proszę!
I już trzeba było opuścić świątynię.
Tłum czekał.
Aż nie wypada, żeby tak traktować turystów.

I pomyśleć, że byłam, przechodziłam obok, ale nie zaglądnęłam do środka!
Co za strata… chyba będę musiała jednak wrócić do Karpacza:)
pozdrawiam serdecznie!

Atmosfera przesączona historią waleczną. Do takich miejsc warto zaglądać, szczególnie ten cmentarz gdzie kultura splata się ze sztuką.
Aura wyższych sfer. Cudne zdjęcia…
Pozdrawiam serdecznie
https://goodmorning73.blogspot.com/

Pierwszy raz zwiedzałam tę świątynię, gdy byłam w podstawówce. Urodziłam się na Dolnym Śląsku, więc dość dobrze znam te tereny.
Potem, już jako dorosła osoba, kilkakrotnie odwiedzałam świątynię, ale już nigdy nie weszłam do wnętrza, bo musiałabym długo czekać, ale za to dokładnie zwiedziłam teren.
Niedawno dowiedziałam się, że jacyś złodzieje ukradli ołowiane parapety i rynny ze świątyni- świętokradcy!!!
Po zwiedzaniu zawsze całą rodziną szliśmy do pobliskiej restauracyjki na bardzo smaczny obiad.
Do świątyni można dojść o wiele krótszą drogą, o ile się ją zna.
Czy wrzuciłaś do fontanny monetę, aby wrócić do Karpacza i jeszcze raz podziwiać świątynię?

Oj, już dawno nie byłam w Karpaczu, ale kościółek pamiętam. bardzo dobrze, bo jakże można by go było zapomnieć. Bardzo mi się spodobało, że poszliście pod prąd i zamiast rzucać się na tandetne pamiątki, woleliście wspinać się w górę i podziwiać widoki, no i szlifować formę. Ach, te pamiątki, wydaje się pieniądze na coś , co i tak ląduje w szufladzie zapomniane i niepotrzebne.
A z okien samochodu, cóż można zobaczyć z okien samochodu ? No chyba, że rzeczywiście nie można chodzić.
Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie 🙂

W Karpaczu można być i niewiele zobaczyć. W notce z Twojej wycieczki jest pięknym językiem napisana historia, a oprócz wiadomości zdjęcia i własne odczucia, a Wikingowie mnie zdopingowali do szukania wiadomości o ich pobycie w Polsce.
Zasyłam serdeczności

no tak, przyjęło się mówić o skandynawskich wojownikach, co więcej nieporozumienie zaszło jeszcze dalej i na Skandynawów mówi się „potomkowie Wikingów”, tymczasem wiking to zawód, profesja, a nie narodowość, zaś parało się nim także wielu Słowian…
nie zmienia to wszystko jednak faktu, że kościołek jest nader ciekawy i urokliwy…
pozdrawiać jzns :)…

Wprawdzie nie mam kondycji, ale jestem za chodzeniem, gdzie tylko mozna. Wiele szlakow gorskich zaprasza rowniez niezaawansowanych wedrowcow. Czasem mozna pomoc sobie kolejkami lub t.p…. co do wariatctwa pamiatek rzeczywiscie jest to smutne zjawisko. Niewazne gdzie jestes w sklepikach patrza na ciebie te same potworki, tylko nazwy miejsc sa zmienione. Czasem znajdzie sie jakas regionalna , orginalna perelke, ale tacy miejscowi tworcy powoli wygineli ;( szkoda.

Znam, byłam rok temu, niestety pogoda mi nie dopisała, padło ale i tak było pięknie. Pozdrawiam Iwonko, miłej niedzieli…