Nie mam problemu z toksycznymi osobami-zbyt dobrze znam swe wady i zalety by się przejąć zdaniem toksycznego kierownika lub koleżanki. I nigdy nie miałam oporów by takiej osobie nie wygarnąć w cztery oczy co o niej myślę, niezależnie od tego jakie był miedzy nami stosunki – służbowe czy też prywatne.
Co ciekawe wygarnięcie toksycznej kierowniczce w cztery oczy, że się mnie zwyczajnie „czepia” poskutkowało tak dobrze, że się nawet zaprzyjaźniłyśmy- pracowałam z nią potem jeszcze 6 lat, biurko w biurko.
Bo większość tych „toksycznych” nie zdaje sobie sprawy z tego, że są toksyczni.
Poza tym od dziecka jestem niesamowicie asertywną babą, co doprowadzało całą moją rodzinę do „białej gorączki” i na moje NIE nie było siły.
Bo pewnie też jakiś rodzaj toksyczności we mnie tkwi.
Myślę, że ludzie często sami siebie nie doceniają, nie orientują się we własnych
możliwościach i zupełnie niepotrzebnie ulegają presji innych, jednocześnie przy tym cierpiąc.
Od niemowlęctwa uczą nas posłuszeństwa nie motywując swoich racji, więc powstaje przekaz : „słuchaj się mnie bo ja jestem : mądrzejszy, starszy, jestem ojcem/matką/ słuchaj się, bo ja jestem silniejszy.
I u niektórych ten przekaz się świetnie utrwala a potem ktoś o silniejszej psychice wykorzystuje to.
Miłego;)

Kiedy ja właśnie nie cierpię poradników, gdyż mam wrażenie, że to też próba manipulacji. Oczywiście nie krytykuje tej książki, wszak jej nie czytałem. Wydaje mi się po prostu, że sytuacje w życiu bywają tak bardzo różne od przykładów zawartych w takich poradnikach, że żaden poradnik nie przewidzi wszystkich niuansów naszego życia. Mam prosty dowód odnośnie toksycznych ludzi. Moi rodzice byli toksyczni i, chcąc nie chcą, przez dwadzieścia lat byłem na nich skazany. A podobno to najpiękniejsze lata naszego życia. Jasne, nauczyłem się z tym żyć, ale nic przez to nie było łatwiejsze,
PS. Proszę żadnego współczucia dla mnie 😉
Pozdrawiam.

akurat też mam pod ręką książkę na ten temat /”Toksyczni koledzy” – A.A.Cavaiola, N.J.Lavender/ tak sobie zaglądam do niej od czasu do czasu… co prawda skupia się ona na relacjach w korpo, ale to akurat jest bez znaczenia…
natomiast na co dzień chyba sobie nieźle radzę takimi typami, jakoś tak intuicyjnie już, mam „nosa” do prób manipulacji mną, jednak odrobina naukowej teorii zaszkodzić nie może… byle się nie wkręcić za bardzo i nie wpuścić w szukanie znamion tej manipulacji wszędzie dookoła, bo samemu można stać się toksycznym…
p.jzns :)…

Wydawało mi się, że jestem odporna na takie sytuacje i takich ludzi i zawsze sobie z nimi radziłam. Aż przyszła do pracy pani nazwijmy ją Holy. celowo i rozmysłem mieszała, drażniła, podlewała, kwasiła, wikłała, mąciła, zaciemniała, manewrowała, wrabiała i gnębiła tych, którzy jej podpadli , w sposób cwany, bo rękami innych, zazwyczaj przełożonych, z fałszywym uśmiechem na twarzy. A mnie wręcz nienawidziła (nie wiedzieć dlaczego – przecież ja jej zawsze prawdę w oczy mówiłam) a wszystko to robiła z użyciem tak zwanych damskich wdzięków – u niej zresztą bardzo wątpliwej jakości a że, w naszej instytucji było 90 % populacji męskiej więc miała pole do popisu.
W związku z tym, że nienawidzę fałszu, zakłamania i manipulowania ludźmi ci którzy pracowali ze mną wiedzieli, że jestem dobrym fachowcem i niezłym pracownikiem. A wyprowadzona z równowagi mówiłam prawdę prosto w oczy
nie owijając bułki w bibułkę co często było świetnym antidotum na debilaste intrygi pani Holly. Ale w końcu pani Holly trafiła na bardzo podatny grunt, pozwalając cieszyć się ze swych wdzięków jednemu z przełożonych bez umiaru a ja nie miałam już siły ani ochoty udowadniać po raz setny, że nie jestem wielbłądem. A byłam na pozycji przegranej bo Pan Bóg, stwarzając mężczyznę powiedział mu: daję ci mózg, oraz penisa i tylko tyle krwi, aby mogło działać jedno z nich. A dzięki temu została moją przełożoną a ja miałam tak dość, że w ciągu paru minut napisałam wypowiedzenie.

Ojej! W każdej z toksycznych charakterystyk odnajduję trochę siebie :((( Ratunku!

O tak, jest masa takich ludzi, każdy chyba takich spotkał. Pamiętam kolegę, miły, uczynny, chodzący ideał, w „białych rękawiczkach” potrafił tak zdołować ,że…szkoda słów…na szczęście kontakty się urwały…w pracy też różnie bywało, czasem ulegałam, dla świętego spokoju. Teraz jestem mocniejsza i nawet jak taki się pojawi to się nie daję. Buziaki Iwonko…

Jestem idealną ofiarą dla tego typu ludzi. Wiem to, ale nie zamierzam się zmienić. Tracę, często nawet zdrowie, przez nich, ale za to ile zyskuję! Nigdy nie byłabym tak szczęśliwa, gdybym cały czas podejrzewała, kontrolowała, nie ufała. Zwariować można 😉
Jeśli widzę, że jestem wykorzystywana w ten toksyczny sposób – odchodzę, nie walczę, na wojnie nie ma wygranych, są tylko przegrani. Ból jest wtedy, kiedy nie można odejść, bo np. jest się dzieckiem narcystycznej matki 🙁 Pamiętasz film „Biały oleander”? Ja go oglądam na żywo. I nie mogę zrobić nic.

Dobrze jest wiedzieć, że na świecie istnieją i tacy ludzie, ale … czyż świat bez nich nie byłby ułomnym? Poza tym do wszelkich poradników staram się podchodzić z należytym dystansem. Życie nie składa się przecież z samych pozytywów, bo „życie to nie jebajka to jebitwa”.

Ja uciekam od toksyków jak umiem. Moje życie tak się ułozyło, że udaje mi sie to bez trudu. Wcześniej bywało inaczej i meczyłam sie bardzo, bo albo wybuchała kłótnia, albo puszczałam mimo uszu co toksyk do mnie mowił. Znam takiego jednego, powiem Ci, że już nie podchodze do telefonu, kiedy dzwoni. Jakoś nie potrafię mu powiedzieć, żeby się odczepił. Ale jego towarzystwo mnie potwornie przygnębia, zatem… Ponieważ mieszka w innej wiosce, wracam do pierwszego zdania, udaje mi się go unikać.
Pozdrówka