Jako że wkręciłam się z klimaty Szwecji dzięki trylogii Millenium od razu sprawdziłam, czy opisana przez Ciebie książka jest dostępna w mojej bibliotece i ją zamówiłam ;). Jest zjawisko przemocy szkolnej, co prawda nie wiem, jakie są statystyki, ale tak wracając do swoich szkolnych doświadczeń myślę, że są dosyć spore i dzieci naprawdę potrafią być okrutne. Skąd to się bierze? Z wzorców wyniesionych z domu, z wpajanie, że przemocą można osiągnąć więcej niż rozmową, z obserwacji świata, z grania w gry komputerowe nacechowane przemocą, z pokazania słabszemu, że ma się nad nim władzę, że jest się lepszym? Czasem chyba szykanowanie dzieci traktują jako zabawę, która jest groźna w skutkach, ale one nie zdają sobie z tego sprawy. A potem dorastają i hmm, może niektórzy nie stają się przestępcami, tylko wiodą normalne życie i wypierają to, co robili w szkole, bo przecież to dawno minęło i nie ma po co do tego wracać. A dlaczego dorośli nie widzą, że dzieci znęcają się nad swoimi rówieśnikami? Może dlatego, że nie chcą, albo dlatego, że zastraszone dzieci o tym nie mówią, bo się boją, a ich dręczyciele przecież się nie przyznają? Myślę, że to też kwestia systemu edukacji, bo jeśli u nas uczeń traktowany jest często jako wróg albo przykry obowiązek, no to ja wtedy nie oczekuję zainteresowania dzieckiem i tym, co się z nim dzieje, ani zaufania od dziecka do takiego nauczyciela.

Okładka jest mi znajoma, ale raczej nie czytałam. Dziwny zbieg okoliczności , bo czytam kryminał, thriller o seryjnym mordercy, którego psychikę zdefiniowało życie rodzinne właśnie.
„Problematyczni ” uczniowie nie biorą się znikąd, gdy wnikamy w historie ich postępowania, okazuje się, że przyczyna tkwi najczęściej w domu, czasem są to jakieś zaburzenia, leki brane przez rodziców przed poczęciem lub alkohol, zły przykład starszego rodzeństwa lub rówieśników, bunt przeciwko nowym związkom jednego z rodziców itd.
Jako dziecko doświadczyłam złego traktowania przez rówieśników i dlatego teraz jestem na to „uczulona”.
Myślę, że są dwie drogi, tak jak mówisz, albo prześladowana osoba postępuje podobnie, albo wręcz przeciwnie, ale na pewno pamięć o traumie jest wieczna…

Moje doświadczenia związane z pobytami w szpitalu w dzieciństwie (lata 90., gdy na oddziale było się bez rodziców) mocno odcisnęły się na moim dorosłym życiu. Musiałam przejść terapię, aby wiele spraw sobie uświadomić, zapomnieć…Ale jestem na dobrej ścieżce, żeby przeszłość nie miała wpływu na moją przyszłość:-)

Wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że dziecko od pierwszej chwili uczy się życia obserwując bystro otaczające je osoby. Uczy się tylko obserwując, bo znaczenia słów jeszcze nie rozumie.
Często rodzice są wielce zdziwieni zachowaniem małolata i narzekają, że mają okropne dziecko, bo jest nieposłuszne, agresywne itp. a przecież mu tłumaczą że nie wolno nikogo bić, złościć się, krzyczeć na inne dzieci.
Zapominają a może i nie wiedzą, że w mózgu dziecka od pierwszych dni powstaje matryca zachowań, wynikająca właśnie z obserwacji otoczenia.
Zawsze mnie rozśmieszało, gdy mały trzylatek „rzucał mięsem” a jego mamuśka twierdziła, że „nauczył się tego w piaskownicy”. Jakoś zupełnie nie łączyła tego z faktem, że jej ślubny często używał dorożkarskiej łaciny i usiłował swój autorytet w domu podbudować wrzaskiem.
Miłego;)

Iwonko, masz rację, kiedy piszesz, że „zjawisko dręczenia, mobbingu ma swoje podstawy i należy ich szukać w rodzinie”. To w rodzinie podpatrywane są te pierwsze wzorce i niestety, dziecko widzi i spotyka się z przemocą, kłótniami, upokarzaniem, obelgami. Zresztą nie trzeba zaglądać do domów, wystarczy posłuchać dyskusji w telewizyjnym okienku. Jeden drugiego w tej łyżce wody…
Zasyłam serdeczności

Chodzi mi ten post w głowie już drugi dzień i nie wiem, w którą stronę go skomentować. Przypomniały mi się zabawy w wojnę (czasy Czterech pancernych) które jakoś nie wycisnęły piętna na psychice, natomiast podobnie jak Jotka – w szkole zawsze trzymałam się na uboczu ( wręcz często płakałam, bo nie umiałam szybko biegać i nigdy nie byłam wybierana do drużyn na WF – ie) i taka niepewność siebie została mi do dziś. Gdzieś w psychice to jest i nie da się tego wytępić

To ja muszę tę książkę też przeczytać i wtedy Ci coś na ten temat napiszę.
A teraz to tylko powiem to co chyba wszyscy wiemy – że dzieciństwo jest bazą na której człowiek buduje dorosłe życie.
Pozdrawiam serdecznie

Kochamy nasze dzieci, uchylamy im nieba, hołubimy i chronimy od zła wszelkiego, a tu…
Wydaje mi się, że okrucieństwo dzieci ma w sobie coś atawistycznego. Trudno to odkryć u naszych pociech, bo przecież „moje dziecko nie mogłoby… itd”.
Wydaje mi się, że to ciągle gorący temat dla psychologów czy socjologów kultury.
Jean Jacques Rousseau stwierdził, że dzieciństwo jest snem rozumu.
Nie pozwólmy przenigdy, Iwono, aby to był czarno – biały horror bez happy – endu!
Pozdrawiam i zapraszam

Dzieci potrafią być okrutniejsze od dorosłych. Byłam ofiarą, czy jak Ty to określiłaś „kozłem” zarówno jako dziecko, nastolatka, dorosły człowiek. Każdy z nas ma w sobie dobro na równi ze złem. U jednych na pierwszy plan wysuwa się zło i dlatego potrafi być katem, a u innych dominuje dobro i wtedy częściej staje się ofiarą. Trudny wybrałaś temat przed świętami, a to właśnie w związku z nimi chciałam Tobie i Najbliższym złożyć życzenia spokoju, radości i spełnienia zawodowych i osobistych planów.

Dzieci nie rodzą się z zachowaniami dręczenia, czyli nabywają od naśladowania dorosłych, czy postaw z filmów i gier także serwowanych dzieciom przez dorosłych. A potem zamiast postawić granice niegodnym zachowaniom, znowuż ci dorośli tłumaczą to młodzieńczym wybrykiem. I koło się zamyka. Kochani dorośli, otwórzcie oczy i uderzcie się w piersi. Własne.
Serdeczności