Jak na wszystko w życiu, trzeba mieć również pomysł na to, jak się będzie spędzało czas na emeryturze. Najmniejszy problem gdy ma się jakieś hobby, bo wreszcie ma się czas na realizowanie go.
Niektórym to się zdarza, że i tak na emeryturze cierpią na brak czasu – mnie
jakoś wciąż brakuje czasu. Wyobraż sobie, że od kilku miesięcy nie popełniłam żadnego „biżutka”. Naiwnie myślałam, że może coś zrobię gdy rodzina pojedzie na urlop- niestety, niewiele czasu mi przybyło.
To tak jest, gdy człowiek zmieni miejsce pobytu- wciąż jeszcze coś muszę poznać, zobaczyć, koniecznie poczytać i nie mogę poświęcić kilku godzin na zrobienie projektu i wcielenie go w życie.
Nie wykluczam też, że metryka też ma tu znaczenie;)
Serdeczności;)

Odkąd znalazłam moją obecną przystań, a mój mąż poszedł na emeryturę – ja też jestem jakby pół emerytką 🙂 bo niczego nie muszę, a wszystko chcę . Nie zamieniłabym tego stanu na żaden inny.
Wczoraj w oczekiwaniu na odczytanie wyników – siedzieliśmy w kawiarence i jedliśmy lody obserwując przez duże okno, katowicki pęd, który był równie szalony na chodnikach jak i ulicach. A my sobie z altanki obserwujemy młode jaskółki uczące się fruwać i chłoniemy każdą wspólnie spędzoną chwilę – oby tylko zdrowie dopisało jak najdłużej, bo bez tego nie da się cieszyć życiem. Każdemu życzę takich chwil w zwolnionym tempie, bo czy gnamy, czy idziemy powoli – na końcu czeka nas to samo 😉

Myślę, że każdy stan ma swoje przyjemne strony i te gorsze. Zależy od człowieka, ile jest w nim pogody ducha, optymizmu i potrzeby walki. To jest ten „aspekt ludzki”… Jesli jesteś pogodnym emerytem, który ma stabilną sytuację i wsparcie bliskich – to jest super. Jeśli jesteś samotna/samotny i świat o tobie zapomniał, to izolujesz się co raz bardziej…
Ale ja wspomnę o samym ZUS. Mam w pamięci przeszło dwuletnią walkę mojej Siostry z ZUS-em, o to by nie potrącali jej ubezpieczenia zdrowotnego , ( na podst. prawa unijnego, które mówi o tym, że płacisz tylko w jednym, unijnym landzie). Na swoim blogu miała Renia kilka notek na ten temat. A ja byłam obok i widziałam na co dzień tę walkę. Najbardziej zdumiało mnie pytanie pani z ZUS (Warszawski Oddział do Spraw Międzynarodowych!): na jakiej podstawie płaci pani ubezpieczenie w Holandii. A no na takiej, że tu jest to obowiązkowe, bez względu na status (pracujesz czy nie), masz meldunek – płacisz. Inaczej masz problemy. Do komornika włącznie. Odpowiedż ta była jednak nieakceptowalna. Następnym szokiem pyło stwierdzenie pani, że przecież mozna się leczyć w Polsce… (i tu opadły nam ręce, szczęki i biusty…). Płacimy dużo w Holandii, ale opieka medyczna jest rewelacyjna. Bez wkładania cichaczem w kieszonkę. Póżniej były tony papierów (formularze przebiegu pracy w Polsce, Holandii i Honolulu… gdzie wystarczyłyby daty płacenia tutaj ubezpieczenia, potwierdzone przez CZ tutejszą instytucję).
Renia nie doczekała pomyslnego załatwienia sprawy. Do samego końca miała odtrącaną składkę ubezpieczeniową w Polsce.
Przepraszam, że odbiegłam od tematu „jak fajnie być emerytem”, ale jak słyszę/widzę ZUS, to mi się nóż otwiera…
Przepraszam też Iwonko Twoją Anię. Podziwiam pogodę ducha, radość z każdego dnia i zazdraszczam ogrodu :-).
Ale też radzę uzbroić się w cierpliwość w załatwianiu formalności z ZUS. Chociaż pewno jest łatwiej gdy ma się wszystko pod ręką :-).

Myślę, że do wszystkiego w życiu trzeba dojrzeć. Także do tego żeby zwolnić tempo a nawet się zatrzymać. Bo po co się śpieszyć? I tak życie – nawet takie bardzo powolne za nas zadecyduje.
Serdeczności Iwono 🙂

Są takie dni, kiedy i ja już tęsknię za emeryturą, szczególnie kiedy dzień za dniem mam nieustanny pęd i ciągle coś, na szybko, na już, na wczoraj.
Od dawna próbuję slow life, ale jednak czasem to niewykonalne, dopóki człowiek pracuje.
Kiedy już dorosnę do emerytury to jednak będzie to wyglądało właśnie tak, albo bardzo podobnie jak u Twojej koleżanki :).
Pozdrów ją ode mnie bardzo serdecznie

a ja już kod trzech lat jestem stypendystką ZUS-u , zgorzknieć w żadnym wypadku nie zdążyłam, bo wpadłam w … wir pracy zawodowej, kocha mnie ta praca okrutnie, a ja odwzajemniam 🙂 cóż, moi „chłopcy” w pracowni ani słyszeć nie chcieli, zresztą też wolałam na konstruktorów nie zwalać architektonicznej roboty,… Tak to Iwonko bywa – najpierw to co to ja nie zrobię na emeryturze, czego to nie napiszę, a może wrócę do malowania … może 🙂 w rzeczywistości nie odczułam zmiany, ale nie ma lekko – zdrowie przypomina mi o latkach, które lecą, jak oszalałe