U nas także była wystawa i też o niej pisałam.
Myślę, że wojna dla wrażliwego dziecka była wystarczającym powodem, by w głowie, nawet podświadomie powstały różne zmory i lęki.
Obejrzałam film dokumentalny i fabularny o Beksińskich i o dziwo artysta w życiu codziennym zdawał sie byc pogodny i „normalny”, a w atelier zamieniał się w niepokojącego wizjonera…
kto wie, co siedzi w głowach wielu artystów?

Nie chcę Ci słodzić, ale takiej osoby mi trzeba 🙂 Wiesz gdzie. Świetnie napisane, i gdyby to nie było tak daleko pewnie bym się wybrał.

Dzień dobry.
W zupełności zgadzam się z opinią Leny Sadowskiej. Wizje artysty to niekoniecznie jego życie na płótnie lub obraz jego doświadczeń czy fobii.
Obrazy Beksińskiego są zjawiskowe i niezwykle doświadczające. Można ich nie lubić – ale z pewnością nie pozostawiają nikogo obojętnym.
Ja sama jestem ogromną wielbicielką jego dzieł. Fascynują, magnetyzują, niekiedy budzą lęk. Są wspaniałe!

Jak mówił mój świętej pamięci mąż nieboszczyk, też artysta, normalni pracują na poczcie… Coś w tym jest, Iwonko!

To będzie moje osobiste zdanie.Może kontrowersyjne,
Beksiński w malarstwie przypomina mi Dostojewskiego w literaturze.Obaj odkrywali mroczną stronę ludzkiej duszy.Prowadzili pod zasłonę utkaną z milczenia i strachu i brutalnie ją zdzierali.Bo po tej drugiej stronie też stał człowiek ,bezbronny, skulony,ułomny i mały.Człowiek z piętnem grzechu, z obsesją śmierci i trudnej do niej drogi.Wart zdeptania i pręgierza.
U boku Beksińskiego stała żona Zofia, odbierana przez innych jako męczennica za życia.Ale kochająca i kochana, Dostojewski miał swoją młodziutką Annę.Łską carską ułaskawiony na minutę przed rozstrzelaniem.
W duszy jednego artysty były wizje grzechu morderstwa,kazirodztwa i pedofilli ,malarz malował i rzeżbił śmierć,zagładę ,piekiele męki, małość istoty ludzkiej ,zaledwie kokon z którego nie wiadomo co wyjdzie.
To nie byli wariaci ,ani ludzie chorzy psychicznie dlatego,że nie malowali kwitnącej łąki ,malw na lewadach i szczęśliwych narzeczonych.
Przez pewien okres wisiała w moim domu reprodukcja Beksińskiego pt Śmierć.Musiałam ją jednak zdjąć pod presją odwiedzających.
Jedyne, co zarzucam artyście to pozwolenie na trzecią próbę samobójczą syna ,zakończoną śmiercią.
Zachęcam do odwiedzin muzeum Zdzisława Beksńskiego w Sanoku

Najważniejsze przykazanie percepcji sztuki: to, co nam się nie podoba, niekoniecznie musi być złe.
Już w średniowiecznej sztuce istniał kult brzydoty, który, poprzez barok, przeniesiony do współczesności określany był terminem „turpizm”.
U schyłku średniowiecza powstawały szalone dzieła Hieronima Bosha.
Zatem malarstwo Beksińskiego to nihil novi sub sole.
Tyle, że te jego koszmarne, w przedstawionej treści, dzieła nosiły silne piętno indywidualizmu artysty i moim zdaniem są przykładami wybitnej sztuki.
Czy Beksiński był normalny?! Żaden wybitny artysta nie jest normalny w potocznym znaczeniu tego słowa.
Jest bowiem nadwrażliwcem, a to jeszcze nie znaczy, że cierpi na deprasję maniakalną czy chorobę afektacyjną dwubiegunową.
Z drugiej zaś strony wybitny autor tekstów estradowych śp. Wojciech Młynarski cierpiał na odmianę schizofrenii, a jednak nie ucierpiała na tym jego twórczość!
Pozdrawiam, ściskam i niezmiennie zapraszam

Nie jestem znawcą sztuki, ale przyznam, że niektóre pokazane tu prace mi się podobają, wywołują refleksje… np. obraz człowieka z kolorowym wnętrzem…, albo śmierć nachylona nad kołyską/sarkofagiem, dla mnie symbol wpisania śmierci jako integralnej części naszego życia…
W naszej kulturze nie jest powszechne dotykanie tematu śmierci i może dlatego prace Beksińskiego, budzą tyle emocji.

Prace mocne i …przerażające. W każdym razie ja tak je odbieram. Jak gdyby człowiek, który je tworzył albo przeżył olbrzymią traumę, albo/i był chory psychicznie. Diagnozy nie postawię, bo nie jestem psychiatrą 😉
Być może wojna miała wpływ na autora, bo choć to tragedia ogólnonarodowa jak napisałaś, ale także tragedia jednostki. Obrazy wojenne i to czego się doświadczyło pozostaje w głowie. Inni umieją się z tej tragedii otrząsnąć, inni nie potrafią posklejać okaleczonej duszy.

Nie wiem co się działo w głowie Beksy, ale wiem, że doskonale rozumiał estetykę brzydoty:)

inspirujace

Powiem tak: zarówno mrok może być piękny, jak i piękno mroczne.

Nie znam życiorysu Beksińskiego tak jak Ty, Iwono, ale patrząc na jego prace nie wnioskuję wcale, że widział świat w ciemnych barwach. Te obrazy mogą odwzorowywać jego sny. Sama mam tak abstrakcyjne, że idąc za rumuńskim pisarzem- chciałabym móc je fotografować. A świat widzę wesołym, pięknym, pewnie aż za bardzo. Uwielbiam horrory, mroczne obrazy/zdjęcia, pokrętny klimat. Uwielbiam grozę, która przenika aż do kości. Uczę się ostatnimi czasy obsługiwać swoją nową lustrzankę i wiem, że to właśnie mroczne zdjęcia będą z niej najczęściej wychodzić.

Malowanie mroku niekoniecznie musi oznaczać wewnętrzną rozpacz, czy jakąś traumę. Może oznaczać pogodzenie się z tym, co większość ludzi przeraża, a nawet dostrzeganie w tym piękna 🙂

Czy to ma sens, Iwono?

#3 trzeci raz staram się wysłać to samo 🙁 Moje komentarze znikają

Dlaczego wyklucza Pani wojnę, jako przeżycie, które mogło w jakiś sposób kształtować jego spojrzenie na świat? Czy to, że coś jest „wydarzeniem ogólnonarodowym” nie może sprawić, że na niektórych jednostkach wywierają one silne wrażenie? Dlaczego funkcjonuje przekonanie, że wystarczy powiedzieć komuś „inni mają tak samo, albo gorszej” i to wystarczy aby przywrócić takiej osobie radosne spojrzenie na świat? Czemu to, że inni mino przeżytej wojny byli optymistami, ma wystarczyć za argumenty, dlaczego to nie wojna była jedną ze składowych, kształtowania światopoglądu i sztuki Beksińskiego?
Proszę nie odebrać tego jako ataku, po prostu uderzył mnie ten fragment Pani artykułu. Być może się mylę zadając tego typu pytania, a Szanowna Pani ma silne podstawy by twierdzić, że to raczej nie wojna wpłynęła tak głęboko na artystę.
Z wyrazami szacunku
I

Na szczęście każdy ma wybór. Mroczność przyciąga mroczność. Jeśli ktoś ma taką duszę jak Beksiński to w końcu przyciągnie realną rzeczywistość, która stanie się dla niego tu i teraz wychodząc poza wyobraźnię.
Brawo dla pani, która decyduje, że nie chce oglądać takich obrazów. Ona wybiera swoja drogę i ma odwagę powiedzieć NIE.
W życiu jest wszystko. Gdzieś jest przestrzeń dla ludzi pogodnych i miłujących piękno a gdzie indziej dla psychopatów i morderców. W jakiej przestrzeni chcemy przebywać i czym nasiąkać to NASZ WYBÓR. Niewątpliwie warsztat Beksińskiego jest na wysokim poziomie ale tematyka jest na poziomie minus 10 pod piekłem. Osoby z przytępioną wrażliwością lub zaburzeniami – a w najlepszym wypadku snoby będą chciały/musiały/lubiły taplać się w takiej sztuce. Obrazy Beksińskiego to świadectwo bólu nie-do-zniesienia. I każdy z dużą wrażliwością poczuje ten ból. To nie jest przyjemne. Ból boli. Zgadzam się z tą panią – lepiej poświęcić czas na napełnianie swojej duszy pięknem.
Życie samo dostarcza nam cierpień.
Jednak ktoś kto nie doznał nigdy bólu a jest ciekawy doświadczyć i poczuć, a jest wystarczająco wrażliwy- może iść na wystawę prac Beksińskiego bo on po mistrzowsku utrwalił tą mroczną stronę człowieczeństwa na płótnach. Nieprawdopodobnie przestrzennie i realnie. Wyczuwalnie.
Tylko …. czy nie lepiej zrobić w tym czasie coś innego? Mamy jedno życie 🙂