Mnie, podobnie jak Jotce psychika zatrzymała się na poziomie czterdziestki, ale ciało poszło dalej. Dużo robię, żeby czuć się dobrze, by móc jak najdłużej cieszyć się nowo rozpoczętym przecież niedawno – życiem 🙂 Często spotykam się z moimi sporo młodszymi znajomymi i wtedy mam wrażenie, że wcale od nich starsza nie jestem. Ale z przyjemnością przeczytałam, że zniżki na atrakcyjne wyjazdy, obowiązują dla seniorów 50 +
Śledzę z zapartym tchem , moją rówieśniczkę która niedawno szlifowała formę w Tajlandii, boksując się z Saletą i jak mi jest gorzej, to myślę właśnie o niej 🙂 Czemu ja mam być gorsza, może nie w Tajlandii i nie z Saletą, ale chociaż w moim lesie pospaceruję i poćwiczę jogę w domu, żeby poczuć się lepiej – póki czas 😉
Buziaki Iwonko

Witaj, Iwono.

Kiedyś te podziały były inne:)
Związane z hierarchią rodzinną, nie – z wiekiem: syn to był junior, ojca nazywano seniorem, a dziadka – nestorem:)
Inaczej też postrzegano kandydatki na żony – te po dwudziestce nazywano bezlitośnie starymi pannami (mężczyzna zostawał „starym kawalerem” po przekroczeniu trzydziestki), a (około)trzydziestoletnią pierworódkę nawet lekarze traktowali jak kuriozum.
Granice wiekowe przesuwały się nieustannie (dziś ślub z dwunastolatką podpadałby pod pedofilię, a nasza Jadwiga król Polski tyle miała lat, gdy poślubił ją Jagiełło) i kto wie, czy kiedyś pięćdziesiąt lat nie okaże się być najbardziej odpowiednim wiekiem, by zakładać rodzinę:)
Wydaje mi się, że jesteśmy nie tylko „produktami polityki senioralnej”, jak to ładnie określiłaś, ale przede wszystkim „produktami postępu medyczno-technologicznego”:) I nie mam na myśli jedynie gałęzi zwanej medycyną estetyczną:)

Pozdrawiam:)

Piszę aktualnie program dla seniorów – Unia Europejska uznaje za takowych 65+. A sama…cóż, dla niektórych jestem stara. I mam to serdecznie gdzieś:).

Trend, o którym piszesz, drażni mnie. Starość od strony medycyny zaczyna się od lat 60. Koniec i kropka. Oczywiście, jest wiek metrykalny i wiek biologiczny i nie jest to wcale bez znaczenia dla leczenia pacjenta (lub nie), ale generalnie jak człowiek ma szczęście, to się zestarzeje. Nie wszyscy moi rówieśnicy mieli takie szczęście.
Nigdy nie ukrywałam swojego wieku, bo i jak? Jaki jest koń każdy widzi 🙂 Starość to nie wstydliwa choroba, ale jeden z etapów życia i to wcale nie najgorszy 🙂

Oczywiście wolałabym mieć mniej lat niż mam, ale cóż, nikt niczego na to nie poradzi.
Śmieszą mnie reklamy kosmetyków na zmarszczki, które reklamują młode kobiety. Ciekawa jestem, kto się da na to nabrać.

:)))) Stary to jest pies lub koń :))) My jesteśmy szarpnięte zębem czasu 🙂 moja mama do ostatniej chwili swojego życia korzystała z przelewów przez internet, miała konto w banku i mogła robić przelewy przez internet, miała konto na Facebooku, dzięki niemu utrzymywała kontakt z wieloma koleżankami. Ja bez mała 50 na karku a biegam na treningi na siłowni kilka razy w tygodniu i jakoś nie czuję tych lat.

to prawda, kiedyś osoby po 50 były już stare, a teraz 70/80 się super trzymają i nigdy by nikt nie powiedział, że są w takim wieku

Iwonko, moja babcia do końca pracowała w domu, czyli opiekowała się maluchami, gotowała, sprzątała dla dzieci, wnuków, prawnuków, zawsze pogodna, choć nieraz narzekała na łamanie w kościach, podobnie mama. Obie były ciągle w biegu i żadna nie widziała zmarszczek, bo nie siedziały w lustrach, nie zastanawiały się, czy były modne, czy nie odstawały od reszty. Były kochane za mrówczą pracę, za ciasta, za pierogi i za radość, śmiech, śpiewanie (od 5 rano!). Do głowy nam nie przyszło, by mówić, że są stare, a tym bardziej, że są seniorkami. Co się z nami stało, że tak oglądamy sobie zmarszczenia, przerzedzenia i tym się frustrujemy! Wiadomo, jakie są prawa natury i z każdym dniem każdy przybliża się do śmierci. Nikt tego nie zmieni żadnym senioralnym zaklinaniem .
Serdecznie pozdrawiam

Moja mama ma 78 lat i jak patrzę na Nią to cieszy się moja dusza bo to aktywna kobieta pełna wigoru. Z wieku seniorka..należy zresztą do wszystkich możliwych klubów seniorów w mieście:): Działa, spotyka się, żyje pełną piersią. Ostatnio była na występie modowym dla seniorów. Piękna . I pięknie było:):) Oczywiście, że ma też różne swe schorzenia i boleści godne tego wieku ale ..właśnie. Kiedy stajemy się starzy??? U mnie to zależy od chwili:):) Jak staję obok młodej 20latki to troszkę czuje się stara:):) Ale jednocześnie dobrze mi z moim wiekiem..Do emerytury jeszcze kawałek ale …..Chybaz wiekiem o wiele mniej przejmuję się swym wyglądem niż byłam młodsza co nie oznacza , że nie dbam o siebie. Po prostu już wiem, że to nie najważniejsze. Nie ważny wiek, ważne jak wypełniamy dni naszego życia. Pozdrawiam

Otóż to…dzisiaj młodość trwa dłużej. Babcia już nie nosi wełnianej spódnicy, ale jeansy. W ogóle zycie inaczej wygląda. Masz rację, że firmy i marketingowce nie bardzo wiedzą jak podejść do grupy konsumentów 60plus…a nawet o 10 lat wcześnie.

Po czym poznać, że jesteś starą osobą? Gdy wychodzisz z muzeum włącza się alarm.
Wiem, suchar. Wiek starości bardzo się przesunął. Amerykanie uznają za osoby stare te, które skończyły 80 lat. Wtedy też dla wielu z nich zaczyna się wiek niedołężności. Mój ojciec jeździł na nartach do równej 80. A na rowerze 3 lata dłużej. Podczas moich wyjazdów rowerowych spotykam ludzi koło 90., którzy wspaniale samodzielnie funkcjonują i trudno uwierzyć w ich wiek.
Czy mówić „starość” czy „wiek senioralny”? Nie wiem. To drugie łatwiej się przyjmuje. Słowa też zmieniają znaczenie – te, co były obojętne, stają się uwłaczające i dlatego są zastępowane przez inne.
Sądzę, że nie słowa mają znaczenie, ale podejście, nie spychanie starości na margines, tylko przyjmowanie, że jest i trzeba się na nią przygotować.

Mam 70+ i pewnie jestem stara ale nie lubię tego określenie bo tak się nie czuję .
Jestem jeszcze sprawna fizycznie i umysłowo.Korzystam z komputera,robię zakupy przez internet,prowadzę auto.Zapalona ze mnie kinomanka i jestem na bieżąco z nowościami.Czytam również sporo.
Wolę określenie seniorka mimo że nie uprawiam żadnej dyscypliny sportowej.:))))

Dzień dobry. Z przyjemnością pierwszy raz goszczę na tak poczytnym blogu:)

Mam 62 lata szczerze powiem, że nie ma to dla mnie żadnego znaczenia czy nazwą mnie seniorką, starą, starszą itp.
Zwracam uwagę bardziej na fakt, braku nas starszych ludzi, szczególnie kobiet w świecie mediów, gdyż prawdopodobnie nie pasujemy do roztaczanego obecnie kultu młodości z naszymi zmarszczkami.
Lubię moje zmarszczki, siwe włosy, identyfikuję się z moim wiekiem, to wspaniały etap naszego życia, czas na realizację siebie, co niniejszym czynię 🙂

Pozdrawiam serdecznie redaktorkę bloga Iwonkę, wszystkich czytelników i życzę Dobrego, Szczęśliwego Roku 🙂