A ja nie rozumiem. Mam w rodzinie chłopaka który na swoim ciele już mało ma miejsc niewytatuowanych i wiem jak się chwali tym ile bólu go to kosztowało.
Nie potrafię tego Iwonko ani podziwiać, ani zrozumieć.

Nie mam i już mieć nie będę. I tak jak Ty, mam za sobą ochotę na coś małego, symbolicznego. Przeszło mi dawno temu.
A Twój brat to artysta. Nasunęło mi się skojarzenie „dzieł powstających w cierpieniu” ;-). Oczywiście wiadomo kto cierpi ;-). Niech „malują” i będą ‚malowani’. Ich wybór.
A brat i siostra podobni (ach te oczy) :-).

powiedzmy, że nieco tych tatuaży posiadowywuję, co może być częściową odpowiedzią na Twoje pytanie, iż mam do tatuaży jako takich bardzo pozytywny stosunek… oczywiście to pytanie trzeba by doprecyzować, o który tatuaż konkretnie chodzi, u kogo, gdzie etc, bo zdarzają się istne knoty, ale to już by było opowiadanie o własnym guście, który rzecz jasna jest najlepszy, ale jednocześnie tak samo dobry, jak inne…
do tatuaży zawsze miałem pozytywne nastawienie, pierwszy zrobiłem sobie sam w szkole podstawowej, bardzo prościutki, wręcz prymitywny, tak więc jako ten pierwszy liczę dopiero zrobiony w wieku licealnym… potem jakoś nie było okazji, ale gdy zaczęły powstawać pierwsze studia ten temat znowu mnie zainteresował… ale tu niestety pewna Pani postawiła stanowcze weto i dopiero jakiś czas po pewnych zmianach personalnych w moim życiu zapaliło się zielone światło… wtedy poszło po całości, zahamowało dopiero, gdy mój Maestro wyjechał, a mnie było trudno zaufać komuś nowemu… ale kto wie, never say never…
oczywiście odrzucam te wszystkie głupie gadki o kryminalistach, a także o wieku, w którym „nie wypada” robić sobie tatuażu…
to drugie kiedyś wyśmiał wspomniany Maestro:
„Gdy byłem małolatem, nie wolno mi było mieć tatuażu, gdy dorosłem, też nie wolno, bo coś tam, a gdy się zestarzeję, też nie wolno będzie, bo inne coś tam. To kiedy do qrvy nędzy ja mam mieć ten (fuckin’) tatuaż?!”…
zabawnie to brzmiało w ustach kogoś, u kogo trudno było znaleźć na ciele wolne miejsce na nowy projekt…
za to wszystkim powtarzam, że każdy nowy tatuaż trzeba przemyśleć i starannie wybierać tatuatora: przyjrzeć się jego pracom i samej pracy, by nie szukać potem drugiego, który zrobi cover up lub kliniki zajmującej się usuwaniem…
mam też swoje, irracjonalne zresztą, przesądy: żadnych imion sympatii i żadnych „bransoletek”…
p.jzns :)…

Mam chyba zepsute poczucie estetyki bo obfite tatuaże budzą u mnie wstręt. nie rozumiem tej mody, która działa jak narkotyk choć doceniam kunszt tatuażystów. Gratulacje dla Brata-artysty:-)

Nigdy mnie nie zachwycały jakiekolwiek tatuaże oraz piercingi. Zdarza się, że najpiękniejszy obrazek na skórze po latach wygląda dziwacznie, bo zmieniły się gabaryty jego „nosiciela” i wtedy nie ma już w tym widoku nic ładnego.
I prawdę mówiąc nawet bardzo artystycznie pomalowana skóra mnie nie zachwyca.
Przyznam się szczerze- starałam się zawsze zrażać do siebie każdego osobnika płci męskiej z tatuażem, nawet małym.
Co do wykonawców tego zawodu – jak w każdym zawodzie tak i tu partaczy nie brak a z jakością barwników, czystością sprzętu bywa różnie.
A usunięcie potem tego rysunku, zwłaszcza wielokolorowego, bywa niewykonalne.
Gratulacje dla Twego brata, bo cenię każdego, kto prawidłowo, rzetelnie wykonuje swój zawód.

Nie będę dużo pisać, bo napisałabym podobnie, jak Jotka. Z tym ukrytym problemem też. Kiedyś było to poruszane w „Pytaniu na śniadanie”. I jeszcze te letnie sukienki.. Jedno muszę przyznać, że jak ktoś coś robi dobrze i lubi to robić, to chwała mu za to 🙂 a jeszcze, jak z tego są korzyści, to już w ogóle.

Chyba miałem pecha, bo ani w rodzinie, ani wśród najbliższych znajomych nie ma osób z najmniejszym chociaż tatuażem, nie zdążyłem więc oswoić się z tematem. 😉 Może dlatego tatuaż kojarzy mi się z człowiekiem słabym psychicznie, który tym czynem chce udowodnić przynależność do jakiejś grupy społecznej.
Odrzucam względy estetyczne, bo jak może się podobać rysunek, który oglądać będziemy całe życie?
Nie sądzę też, aby było to pełniejsze wyrażenie siebie, czy podkreślenie swojej inności, bo tatuaż jak ubranie powinien być dostosowany do okoliczności, a te zbyt często się zmieniają.
Ale cóż, skoro ludzie potrafią wkłuwać sobie agrafki do warg (tych innych też!), do języka przykręcać śrubki, a kolczyki wpinać do brwi, to i tatuaż nie jest jakimś ekstremum.

Kiedyś tatuaż kojarzył się rzeczywiście tylko ze sztuką więzienną. Obecnie ma już o wiele szerszy wymiar. Wykonane z wielką starannością, dopracowane wzory to małe dzieła sztuki. Poza tym nie rozumiem tego argumentu jak będzie wyglądało twoje ciało jak się zestarzeje. Czy wtedy to w ogóle ma jakiekolwiek znaczenie? Prędzej będzie ciekawsze, a czy pomoże mu brak tatuaży? Niespecjalnie.
Toteż choć sama tatuażu nie mam (może kiedyś, ale w nieokreślonej przyszłości o tym pomyślę), to nie mam nic przeciwko takich pięknym. Tylko już mi się znudziły te wzory turpistyczne z czaszkami i wilkołakami oraz te seksistowskie.
Od czasu stosowania kolorów w ogóle bardziej mi się podobają, niż te wyłącznie biało-czarne.
Pozdrów Mistrza!

Witaj, Iwono.

Podziwiam kunszt tatuatorów.
Mało kto zdaje sobie sprawę, że skóra ludzka to bardzo wymagająca materia.

Miałam okazję uczestniczyć w ceremoniale (a właściwie jego części) wykonania tatuażu na jednej z Wysp Polinezyjskich. Nie takiego komercyjnego pokazu dla złaknionych wrażeń turystów, ale bardzo żmudnego i bolesnego procesu wykonywania tatuażu tradycyjną metodą, przy pomocy noży, kliników i dłutek.
Już to, że pozwolono mi (obcej i kobiecie) na to patrzeć – było ewenementem.
I powiem Ci, Iwono, że zakaz obserwowania czegoś takiego jest w pełni uzasadniony.
I nie chodzi wyłącznie o rytualny aspekt wymuszający intymność przeżycia, w którym szaman jest „tylko” narzędziem, ale także o przyglądanie się reakcjom tatuowanego.

Miałam też okazję oglądać wymalowywanie mehndi – tatuażu ślubnego na rękach i nogach panny młodej. Po jakimś czasie ten hennowy tatuaż znika, ale póki jest – młoda żona nie może nic robić w domu:) A prócz gwarancji szczęścia w małżeństwie, ma też zapewnić pannie młodej miłość… przyszłej teściowej:)

Jak czytasz, nie mam negatywnego stosunku do tatuaży. Traktuję je jako jedną z dziedzin sztuki, nieco specyficznej, bo tworzonej na żywej kanwie:)

Z przyjemnością obejrzałam prace Twojego Brata. Twoja duma jest w pełni uzasadniona:)
Gratuluję Wam obojgu:)

Pozdrawiam:)

Podobają i się tatuaże, ale u kogoś. ja się nie zdecyduję, ale podziwiam tych, którzy mają i noszą z dumą – oczywiście mówimy o pięknych tatuażach, wykonanych profesjonalnie 🙂
Wielkie brawa dla Twojego brata, robi to co kocha 🙂

Podobnie jak Vulpian też jestem „konserwą” jeśli chodzi o tatuaże.
Ale z pewnością te osoby, które zajmują się robieniem tatuaży są w jakimś stopniu uzdolnione.
Pozdrowienia dla Twojego brata. Pamiętam jak mi kiedyś mówiłaś, że zajmuje się sztuką tatuowania.
Serdeeczności.

Iwono, w TVN24 widziałam krótki reportaż z Warsaw Tattoo Conwention.
Gdy nasza córka miała 17 lat, po długich prośbach pozwoliliśmy jej na tatuaż na łopatce. Tatuażysta sam zaprojektował rysunek- lilie i motyl. Cały czas asystowaliśmy z mężem przy tatuażu, więc wiem, jak to się odbywa.
Kiedyś czytałam wypowiedź chłopaka, który wrócił z Hiszpanii i mówił, że aż wstyd było mu się rozebrać na plaży, bo tylko on jeden nie miał tatuażu.
Jednak zanim ktoś się zdecyduje na rysunek na własnej skórze, powinien dobrze przemyśleć, aby potem nie żałować.
Często na kanale TLC oglądam cymbałów, którzy pod wpływem alkoholu kazali sobie zrobić obsceniczny rysunek i teraz wstydzą się rozebrać.
Serdecznie pozdrawiam Ciebie i Twojego Brata.

Byłam w lipcu w Poznaniu, moim rodzinnym mieście i tam własnie zobaczyłam, że co druga osoba chodzi z tatuażem. Generalnie nie przeszkadza mi to, niech sobie każdy robi z własnym ciałem co chce, byleby nie straszył ludzi. U nas , w naszych podkarpackich wioskach nie obserwuje tego. Ja na pewno nie zrobiłabym sobie tatuazu ze względów zdrowotnych, jednak jest przerwana ciagłośc skory i w dodatku tusz do tatuazu to ciało obce, nigdy nie wiadomo jakie sa skutki dalekosiężne. Co prawda sa już bezpieczne, ekologiczne barwniki, ale i tak nigdy nic nie wiadomo. Ale co do Twojego brata, jest rzeczywiście artystą, chapeau bas 🙂

Talent i rzetelnosc wykonywanego zajecia prze Twego brata sa godne podziwu ale to nie zmienia faktu ze tatuazy nie lubie i nigdy bym sobie nie zafundowala. Zal mi ludzi ktorzy sie nimi szpeca na cale zycie i nawet dobra jakosc obrazka nie robi mi roznicy. Widuje ludzi pokrytych nimi doslownie od stop do glow – i pytam po co? Panuje przekonanie ze najczesciem motywacja do tego kroku sa problemy psychiczne – ludzie ktorzy niczego nie osiagneli, czuja sie mniej warci, bez perspektyw – wiec robiac sobie tatuaz dowartosciowywuja sie jako ze on daje im zludzenie bycia innym, posiadania czegos niecodziennego. Podobnie jest z piercingiem – nie rozumiem jak mozna myslec ze to upieknia? Chcesz byc innym czy podziwianym zrob cos wartosciowego!
Ale dla mnie motywacja nie ma znaczenia chociaz akurat z tym wyjasnieniem sie zgadzam bo widze jakiego rodzaju ludzie sie nimi pokrywaja – niewykszatceni, bezrobotni, czesto nalogowcy. Owszem, sa tacy z dyskretnym tatuazem, ale nie rozumiem dlaczego przez chwile jakiejs zlej decyzji mialabym pozniej cale zycie miec to na sobie?
Mej opini nie podpinaj do swego brata, nie znaczy ze nalezy do wspomnianej przeze mnie grupy ludzi.