To fascynujące zajęcie, ale do tego sie dojrzewa. Jako bardzo młodzi ludzie nie zwracamy uwagi na opowieści dorosłych, czasem traktując je jak sentymentalizm staruszków. Teraz wiele oddałabym za te opowieści. Wiele pamiętam, ale jeszcze więcej zapomniałam, dlatego zaczęłam spisywać okruchy pamięci, które mi w głowie pozostały.
Moja mama zaczęła robić drzewo genealogiczne , ale ze strony męża konary są puste, bo teściowie zmarli na tyle wcześnie, że nie zdążyłam tego uzupełnić, a szkoda… wolałabym sama zgłębiać historię mojej rodziny, niż zlecać to komuś obcemu.
Takie stare zdjęcia to skarbnica wiedzy o rodzinie i kawał naszej historii:-)

Poruszyłaś we mnie właśnie uśpione nuty…. Kiedyś próbowałam dociec, dowiedzieć się czegokolwiek o rodzinie mojego męża, (pierwszego -ojca moich synów), ze strony jego ojca. Kogo bym w przeszłości nie pytała kim był, co robił jak znalazł się w życiu tesciowej – nic. Jedyna informacja to ta, że zmarł na pylicę płuc, gdy mąż miał 5 lat. Żadnych babć, dziadków, rodzeństwa z tej strony – nic. Teściowa nie żyje, mąż nie żyje. A mnie i synom pozostało tylko nazwisko. Oczywiście, ze próbowałam coś znależć, ale bez rezultatu. Więc schowałam „na lepsze czasy” temat. Pachnie mi to jakąś tajemnicą. Może nawet wstydliwą…
I czytam z pasją u innych, różne wspomnienia o rodzicach, dziadkach, przodkach znamienitych, a sama nie mogę się dokopać czegokolwiek o przodkach ojca moich synów…

Zazdroszczę. Nasze koligacje rodzinne są bardzo skomplikowane i pewnie nie da się odtworzyć drzewa genealogicznego. Nie mam też niestety takich zdjęć. A szkoda. Pradziadek był inżynierem jeździł po Polsce i budował drogi a drugi był maszynistą . Obaj panowie nie mieli ciągot do selfi a szkoda. Mam tylko po pradziadku maszyniście jedwabny biały szalik – kiedyś tak maszyniści się ubierali do pracy 🙂

Dotarłyśmy z córką aż do XVI wieku, szperając w księgach parafialnych. Poza tym korzystałyśmy z pomocy Biblioteki Mormonów ( w Monachium), którzy mają spisy niemal wszystkich ksiąg parafialnych z Europy. I okazało się, że męska linia rodziny matki mego dziadka przywędrowała do Polski w XVI wieku z Holandii.
Z kolei męska linia ojca mojej babci pochodzi ze Szwajcarii i trafili do Polski jeszcze w XV wieku. Ten przodek był co prawda jakimś herbowym przodkiem, ale w Szwajcarii było okropnie dużo mocno zubożałych nosicieli tytułu „von” i oni służyli w obcych armiach. Wojska zaciężne nie były wtedy niczym dziwnym.
To wszystko dotyczy rodziny mego ojca. O rodzinie matki nie wiem nic i niemal nikogo nie znam, bo wychowywałam się w rodzinie ojca.
Poza tym znalazł mi się zupełnie nieznany kuzyn (niestety wielbiciel obecnej władzy) i z uporem maniaka twierdzi, że żeńska linia rodziny mojej babci jest spokrewniona z Chłopickimi. Ale w moim odczuciu to takie pokrewieństwo jak „dziesiąta woda po kisielu”.
Nie mniej założyłam album rodzinny, spisałam też wszystko co o rodzinie wiem i to „wiekopomne dzieło” dostanie córka.
Miłego;)

Dzieje rodzinne zawsze mnie ciekawiły, ale że jestem najmłodszym dzieckiem i do tego „późnym” to za dużo tych korzeni nie odkopałam. Ojciec, który miałby więcej do opowiedzenia odszedł wcześnie.
Myślę, że takie szukanie korzeni może stać się fajną pasją. Książka jak najbardziej.

…drzewiej brat mojej kochanki, hrabia…a ja dopiszę ,że w cudzysłowie, zebrał się na opowieści ze swoich poszukiwań. Długo trwało ale dotarł do roku 1400któregoś. Z każdym zdaniem zaciekawiał bardziej i bardziej gdy w pewnym momencie rzekł z namaszczeniem:”i przyszłem” i poszedł cały urok i cały czar i nie dało się używając pana Bautroczyka interpretacji uratować czaru i chociaż dowiedziałam się ,że kocham hrabiankę to jednak nigdy już nie byłam ciekawa wspomnień. Myślę,że wielu nie dorosło do swojej historii i dla nich lepiej by pisali tylko swoją bez podpinania się pod przodków.

Dziś ze ścian spoglądają na nas nowoczesne grafiki. Czujemy pustkę i samotność. Niestety mamy czasy dojmującej samotności. Żyjemy w świecie „singli”, samotnych staruszków, o których zapomniała rodzina, samotnych małżonków żyjących niby razem, a jednak osobno. Staliśmy się jak drzewa bez korzeni… może właśnie to sprawia ,że coraz więcej ludzi zaczyna się bardziej interesować własną genealogią. Szuka swoich korzeni … to dobry znak .

Bez korzeni nie ma skrzydeł…

Mam drzewo genealogiczne na MyHeritage, zrobiłam parę lat temu, dużo wcześniej zrobiłam ręcznie z dokładnym opisem, pisałam o tym o czym opowiadała mi mama a trochę ciekawych historii w rodzinie było.
Dla moich wnuków to już kawał historii a piszę o ich pra, pra dziadkach. Mam też stare fotografie, to dla mnie wielki skarb. Ciekawy temat Iwonko…serdecznie pozdrawiam…

Ach, trafiłam na ten tekst, jak zwykle ciekawy niezmiernie i od razu przyszła mi do głowy historia rodziny mojego męża, którą zresztą opisałam u mnie na blogu.
Masz rację, w tym przypadku właśnie internet i social media bardzo się przydają. Ja w ten sposób dowiedziałam się, że mam szwagra, co mnie bardzo ucieszyło, bo jestem jedynaczką, więc szwagier to super sprawa. W dodatku muzyk…
Pozdrawiam Cię serdecznie