Przeczytałam z uwagą część pierwszą i teraz drugą. Tylko bardzo proszę – czy na pewno musi być lead a nie może być poczciwy wstęp. Być może ,że teraz się tego nie używa.
Kiedyś w szkole uczyłam się, że pisząc wypracowanie najpierw na brudno piszę się punkty. W pierwszym punkcie ma się zmieścic wstęp właśnie. Potem rzecz dotycząca tematu no i zakończenie czyli wnioski..

Blog w zasadzie pisze się jak wypracowanie – obojętnie czy to blog tematyczny czy jak u mnie – poplątanie z pomieszaniem.
Mam swoich blogerów, ktozy mnie zachwycają fantazją, pięknym językiem polskim . Niektórzy troszeczkę zamilkli – mam nadzieje, że to chwilowe..

Sama wiem ,że robię mnóstwo błędów. Pomimo ,że piszę na brudno, pomimo ortografa, pomimo ,że czasem nawet prześpię się z tematem, zapiszę zapiski itp.
Opublikuję i za tydzień znajduję jeszcze mnóstwo błędów…

Chyba jestem zbyt spontaniczna , zżerają mnie emocje i chyba to dysleksja. Bo przecież nie można ciągle przestawiać liter:)) Jak pisze ręcznie również mi się to zdarza…
Z uwagą czytam Twoje spostrzeżenia. Najgorsze, że w komentarzach nie mam ortografa!!! Znaczy mam ale holenderski hi,hi. W tej chwili wszystkie słowa ,które napisałam podkreślone są na czerwono :))

Bardzo ciekawy post ! Jeśli chodzi o zakończenie w formie pytania to u mnie się to nie sprawdziło. Nie uzyskałam odpowiedzi na zadane pytanie pod koniec postu, więc przestałam to robić. Natomiast zauważyłam, że jeśli tekst jest interesujący i oparty na własnych doświadczeniach piszącego to czytelnicy sami chętnie włączają się do dyskusji, komentują i zadają pytania. Pozdrawiam 🙂

Takie moje odczucia zarówno po przeczytaniu posta ale i ogólnie odnosząc się do poruszonej tematyki przez Ciebie.
Ja osobiście nie uważam pisania bloga, za rodzaj dziennikarstwa, a zwłaszcza tych blogów, gdzie osobiste perypetie bohaterów płyną każdym kanalikiem słownym. Kiedyś były modne pamiętniki, teraz są modne blogi, bo przenieśliśmy się z blokowego czy domowego podwórka na scenę, gdzie każdy może nas oglądać i – oceniać.
W myśl powyższą, nie uważam zatem aby reguły, które panują w pisanym dziennikarstwie, odnosiły się do blogów. Oczywiście: ład, porządek, styl, sens, logiczność, ortografia itd – jak najbardziej, wręcz podpisuję się pod tym rękami i nogami, jednak odeszłabym od dziennikarskich trików słownych.
Jeśli to co piszesz, kogoś zainteresuje – to ten ktoś zostanie, choćby tekst miał stron kilka, jeśli nie? – żadne upiększania nie dadzą rady.
Wstępy, które mają zachęcić? Hmm, ktoś już to napisał powyżej: stali czytelnicy i tak będą skorzy czytać przez sam fakt, treści, którą chcesz przekazać jako Ty, a nie przez to czy zainteresowałaś wstępem i wciągnęłaś w dalszą część..
A pytania na końcu? Nie. Nie działa to na mnie zachęcająco. Co prawda ja sama też kilka razy ich użyłam, ale bardziej dlatego: „bo widocznie teraz taka moda, więc nie będę wieki za murzynami” ale odpuściłam, bo było to dla mnie sztuczne i nie moje…
To tyle ode mnie. W mojej perspektywie myślowej.
Pozdrawiam.

Dla sprawiedliwości trzeba wspomnieć, że są blogi, które nie trzymają żadnych standardów, ale czyta się je z przyjemnością i zainteresowaniem bo ich głównym atutem jest naturalny i szczery wizerunek sympatycznego autora wyzierający z takich niewygładzonych tekstów. Zdarza mi się, że na takim blogu czuję się jak w gościnie „na kawie” w domu autora.

Jestem zachwycony . Gdybym ja tak potrafił choć w części ale dziękuję za niezobowiązujące lekcje. Niezobowiązujące do opłaty dlatego korzystam i zmykam.

Przeczytałam wszystko bardzo uważnie i z niektórymi rzeczami się zgadzam, z innymi nie, a jeszcze inne uważam za rzeczy, o których autor bloga powinien zadecydować, bo to jego własna przestrzeń.
Ortografia – jest bardzo ważna i powinno się pisać poprawną polszczyzną, ale nie każdy to potrafi i nie trzeba go za to linczować 😉 Każdemu może się zdarzyć błąd, bo jesteśmy tylko ludźmi i chociaż błędy bardzo brzydko wyglądają to wartość tekstu/przesłanie jest takie samo.
Co do pytań stawianych w formie ,, Wy” uważam to za indywidualną sprawę i styl blogera – jego przestrzeń, jego miejsce i to on uzna jaka forma jest dla niego odpowiednia, jaką on uznaje za właściwą. Autor bloga nie pisze do i dla Ciebie. On pisze do i dla Was – tak to postrzega, tak to czuje i tak pisze – jego święte prawo i nikomu nic do tego 😉 Jeśli komuś to nie odpowiada to również ma do tego prawo i na swoim blogu, w swojej przestrzeni może użyć formy jaka jest dla niego i jego zdaniem odpowiednia.
,,Miłej niedzieli” , ,,życzenie deszczu ” itd… to już moim skromnym zdaniem uważam za zwykłe czepianie się. Jeśli ktoś opublikował post w niedzielę, a ja czytam go w poniedziałek lub wtorek to czy to jest wina owego blogera, że ja nie jestem na bieżąco? Nie sądzę…
On pisał w danej chwili to co myślał, to co czuł i chciał przekazać. Był szczery , a tego podobno wszyscy chcą – autentyczności, ale gdy się ją dostaje to też nie jest tak jak powinno.
Blogosfera dzieli się na wiele różnych grup mających różne upodobania i nie da się dogodzić wszystkim. Jednym dany styl będzie odpowiadał, a innym nie. Jedni będą chwalić, a inni poczują się urażeni – nie da się dogodzić wszystkim.
Ja mam swój własny styl, piszę tak jak chcę – czasem poważnie, bo taki mam nastrój, czasami z humorem, bo jest mi wesoło. Piszę to co w danej chwili mi w duszy gra i jeśli komuś dany wpis nie przypadnie do gustu, czy zapowiedź przepisu wyda się mało odpowiednia to…no cóż…uznam, ze nie każdy ma dobry gust i nie będę sobie tym zaprzątać swojej ślicznej główki 😉
Jedno wiem na pewno – nie zmienię swojego stylu tylko dlatego, że komuś się on nie podoba. Jeśli dokonam zmiany w moim stylu to tylko dlatego, że ja tak chcę i ja uważam, że ta zmiana jest mi potrzebna 🙂
Dziękuję, skończyłam mój wywód 😉

Na pewno wiele osób skorzysta z Twoich porad, także dyskusja w komentarzach jest bardzo interesująca. Dla mnie te uwagi są także cenne, bo jestem zwykłą amatorką, która jednak bardzo lubi pisać. Podzielam zdanie Renaty, że blog to pamiętnik przeniesiony z zeszytu w szufladzie na blogową scenę. W moim przypadku dokładnie tak jest. Tylko zeszytu w szufladzie nikt nie oceniał;) Mam świadomość, że, chociaż ciągle się czegoś uczę to i tak wiele rzeczy robię nie tak (teraz mam nowy laptop i nawet błędów nie widzę, bo jest w wersji ang.)
Tym bardziej cieszę się, że mam pewne grono nie tylko czytelników, ale także komentujących, których bardzo cenię.

Na szczęście nie mam dziennikarskiego wykształcenia, więc pewne niedociągnięcia ujdą mi płazem 😉

Faktem jest, że ile ludzi, tyle stylów, a każdemu podoba się zupełnie coś innego.
Wszystko zależy od zainteresowań i tego, czego poszukuje się w postach.

W blogosferze najważniejsze jest dla mnie poznawanie ciekawych ludzi i podtrzymywanie wartościowych znajomości.
Niektórych blogerów znam….prawie 10 lat 🙂

:* najpierw całusy, bo już czekam na #3 ;*
A teraz może pytania:) Szukając odpowiedzi i recepty, jak to zrobić, żeby mnie nachodzono tłumnie na blogu…przeczytałam o pytaniach na końcu, które miały zachęcić do komentowania…
Jako, ze nie robiłam tego wcześniej pytania stawiać było, jakoś tak niezręcznie, zbyt mi się to wydawało chyba nachalne…
Pytania, były zapewne nieodpowiednie, albo zbyt nieśmiałe, bo się niespecjalnie, żeby nie napisać w ogóle nie sprawdziły ;/ Czasem zapytam, lecz sporadycznie…wierzę, że „czytaczy” będzie więcej, dla treści 😉
Bloga wprawdzie prowadzę dość długo…ale dopiero od niedawna widzę, że jest dla mnie ważny i chciałabym, żeby był bardziej uchwytny, dla większej i większej ilości czytających:)
A odkąd ja to widzę i odkąd staram się bardziej i odkąd jestem bardziej aktywna…to i tam coś zaczyna drgać 🙂
Ja lubię to co robię, przykładam się, to i ludzie przy swoich monitorach to zauważają…kiedyś cieszyłam się z komentarza raz na miesiąc…i to trwało (w latach), teraz cieszę się codziennie i to dzięki takim ludziom JAK TY 🙂 DZIĘKUJĘ ♥

Teraz chętnie dowiedziałbym się jeszcze jak wytrzepać trochę kasiory z tego blogowania?

A ja dziś dziękuje za pomysł odnośnie sprawdzania ortografii, właściwie chodzi o literówki. Piszę przeważnie w nocy, czasem myśli idą szybciej niż dłonie na klawiaturze i póxniej w tekście mam takie kwiatki 😉 Z długością wychodzę z założenia – aż temat mi się wyczerpie; jednak taki mój standard to min 6000 znaków….

Moje największe odkrycie związane z pisaniem bloga wiąże się z… rozczarowaniem 🙂 Ale tym pozytywnym rozczarowaniem. Zanim wrzuciłem w otchłań swój pierwszy z wpisów, byłem święcie przekonany, że piszę je dla siebie. Że właśnie blog będzie czymś w rodzaju pamiętnika, gdzie będę zapisywał swoje historie, przemyślenia i refleksje… Szybko okazało się, że blog to jednak cos znacznie więcej niż pamiętnik! Że najważniejszą osobą wcale nie jestem ja, bo szczerze mówiąc, kogo obchodzą moje przemyślenia czy refleksjie (?) Każdy ma swoje i zwykle lepsze, prawda? Otóż tą najważniejszą osobą jest… czytelnik! Piszący musi zrobić wszystko, aby czytajacy zidentyfikował się z tymi kilkoma akapitami, uśmiechnął się, wzruszył, uronił łzę albo, jak słusznie napisałaś, wkurzył się. Tekst nie może informacją! Tekst musi być obrazem wlewającym się do głowy czytelnika jak nostalgiczna muzyka, albo jak szept najbliższej osoby wprost do jego ucha.
Tworząc wpis na blogu, wszystko powinno być podporzadkowane tylko temu. I każdy chwyt jest dozwolony, aby przyciągnąć uwagę czytelnika.
P.S. Moim największym marzeniem jest napisać kiedyś najpiękniejszą historię na świecie używając do tego jak najmniejszej ilości słów! 🙂