Jaaaaaaa…. bo ja sobie klepię tak pod wpływem chwili, bez zastanowienia się. Emocjonalnie. Pewnie muszę się naprawić …..

Każdy tekst jaki znajduję na tym blogu jest wielce pouczający, ten także. 😉 Już od paru godzin zastanawiam się czy należy pisać domyślić się, czy domyślać (bo to przecież czasownik niedokonany). Napisałaś: „… I w dodatku nie wiadomo o co chodzi, choć domyślić się można …” i myślę, że ja chyba też bym tak napisał, chociaż:
http://blendy.pl/domyslac-czy-domyslic-sie
Natomiast większe wątpliwości mam co do merytoryki, bo w opracowaniach naukowych, a nawet poważniejszej publicystyki rządzą jednak nieco inne prawa, minimalizujące rolę PR-u.
No i wreszcie miejsce, gdzie piszemy. Wpis powinien być porządny, ale nie bądźmy tak surowi wobec komentarzy, które nieraz piszemy w różnych okolicznościach.

To ważne, co napisałaś, chociaż w odniesieniu do twórczości blogowej nie ze wszystkim się zgodzę – bo to jednak teksty blogowe, a nie materiały prasowe. Pisałam już i blog o charakterze pamiętnika, taki, który był zestawem listów, jeszcze inny w trzeciej osobie. teraz postawiłam nie tyle na blog fotograficzny ( bo ani nie umiem fotografować, ani nie mam ku temu odpowiedniego sprzętu), co na ilustrowanie niedługich tekstów zdjęciami. Nie akceptuję zamieszczania cudzych zdjęć, zdjęć, na których są osoby bez ich zgody, przepisywania tekstów z innych źródeł. Czyli – cóż, prawo. Ale reszta – to blogi, jedyna zasada to brak zasad. Nie szanując czytelników po prostu się ich nie ma.

I właśnie – blog to zupełnie co innego niż artykuł prasowy.
Do prasy nigdy nie odważyłabym się pisąc bo uważam ,że za mało wiem i za mało umiem. Jednak parę Twoich uwag jest cennych – przynajmniej dla mnie ,bo jak sama wiesz – piszę spontanicznie i gramatyka i o zgrozo ortografia ( a tak, tak – gdyby nie ortograf , to w moich tekstach by się od nich roiło) leży u mnie.
DLatego tez czytam Twoje teksty bo właśnie – poprawny język polski . Ja jeśłi coś napiszę i się z tym prześpię, wyłapię błedy ,poprawiam pisowni.e..i wychodzi mi zupełnie inny tekst niż zamierzyłam. Taki poprawny ale bezpłciowy, nie oddający tego co właśnie przeżywam…
Natomiast bardzo by mi się przydało więcej profesjonalizmu przy tekstach traktujących czy opowiadających o miejscach, moim miasteczku czy tutejszych zwyczajach. I dlatego pilnie przeczytałam twoje porady…

Wczoraj chyba ponownie wpadłem do spamu, więc przytoczę to co wtedy napisałem:

„…
Każdy tekst jaki znajduję na tym blogu jest wielce pouczający, ten także. 😉 Już od paru godzin zastanawiam się czy należy pisać domyślić się, czy domyślać (bo to przecież czasownik niedokonany). Napisałaś: „… I w dodatku nie wiadomo o co chodzi, choć domyślić się można …” i myślę, że ja chyba też bym tak napisał, chociaż:
http://blendy.pl/domyslac-czy-domyslic-sie
Natomiast większe wątpliwości mam co do merytoryki, bo w opracowaniach naukowych, a nawet poważniejszej publicystyki rzadzą jednak nieco inne prawa, minimalizujące rolę PR-u.
No i wreszcie miejsce, gdzie piszemy. Wpis powinien być porządny, ale nie bądźmy tak surowi wobec komentarzy, które nieraz piszemy w różnych okolicznościach.
…”

Dzisiaj, po przeczytaniu ostatnich komentarzy, tylko bym dodał, że blog to generalnie pamiętnik, ale wystarczy poserfować po sieci i widać, że pamiętniki to tylko ok. 20-30%, reszta to praktycznie wszystkie formy wyrazu medialnego, od krótkich notek, poprzez filmy AV, aż po rozprawy naukowe zapisane na plikach AV nieraz długości kilku GB! A więc zanim coś skomentujemy to warto – tę poradę kieruję aż do trzech komentatorów/ek tutaj piszących – zapoznać się z tym co chcemy skomentować. 😉

Jak wiesz prowadzę bloga od 2009 roku. W pierwszym pilnowałam i tytułu i akapitów, a mimo to zwrócono mi uwagę, że ich nie stosuję. W przypadku każdego tekstu piszę go na brudno, odkładam do „przegryzienia”, czytam dnia następnego, nanoszę poprawki i dopiero przenoszę jako nowy post na blog. U mnie wytłuszczenia nie uwidaczniają się w tekście po jego zapisaniu,muszę kombinować jak inaczej wyróżnić dany fragment. Jako mało obeznana z internetem i innymi urządzeniami(np.drukarką) mam problem z odpowiednim rozmieszczeniem materiału ilustracyjnego i odpowiednim połączeniem go z tekstem. Bardzo mi się podobały komentarze Dreptaka Zenona i Anabell, bo z większością ich poglądów się zgadzam. Ukłony.

Czytając to co napisałaś, miałam wrażenie, że powtórnie siedzę w sali i słucham jak profesorowie wykładają dany temat. Też skończyłam dziennikarstwo. Co prawda nie zawsze stosuję szablonowe wzorniki pisania ale gdzieś z tyłu głowy mam przesłania i te ciągle powtarzane: „Jako dziennikarze musicie…” A gdy czytam te wszystkie nagłówki na portalach internetowych a zwłaszcza tytuły, w których jak sama zasugerowałaś powinno się znaleźć coś, co czytelnika zatrzyma i zachęci do przeczytania całości, to nie wiem, czy śmiać się czy płakać. A potem przypominam sobie jedną z mądrości jaką dostarczył mi mój promotor na drugich studiach: „Pamiętaj o prostocie. Ona zawsze wygra”.
Moje macierzyństwo i choroba syna odsunęły mnie od praktycznego dziennikarstwa ale chyba podobnie jak Ty, wielokrotnie zwracam uwagę i wyłapuję niekiedy kompletny brak umiejętności w dopasowaniu tytułu do treści. I mam tu przede wszystkim na myśli tych, co piszą do ogółu osób, do poczytnych portali czy stron.
Tym bardziej cieszę się, że zechciałaś podzielić się Swoimi umiejętnościami z innymi.
Pozdrawiam 🙂

Iwono, gdy zaczynałam blogowanie, najpierw pisałam tekst ręcznie i co najmniej dziesięć razy poprawiałam. Nigdy nie zapominałam o intrygującym tytule, wstępie i zakończeniu.
Po pewnym czasie stwierdziłam, że większość czytających interesuje
tylko pierwsze i ostatnie zdanie, a posty im krótsze, tym lepsze.
Przestałam dobierać słowa, jedynie unikam powtórzeń, choć nie zawsze się to udaje. Nawet po opublikowaniu, gdy zobaczę jakąś literówkę lub zły odstęp, to wracam i poprawiam.
Również staram się unikać trudnego słownictwa, bo bardzo dawno temu w Księdze Gości pewna, chyba 12-letnia, dziewczynka napisała, że rozumie wszystko, o czym piszę i według niej był to duży atut. Zresztą po co się wymądrzać?!
Dodam, że już od wielu lat nie piszę „na brudno”, bo przeważnie to, co mam napisać, od wielu dni za mną „chodzi” i zawczasu obmyślam treść. Bywa też, że piszę pod wpływem impulsu, jak mój ostatni post.
Serdecznie pozdrawiam.

Takie fachowe porady na pewno się przydadzą, ale myślę, że popularność bloga nie od tego zależy. Wygląda na to, że to czego uczą na dziennikarstwie – to sprzedać się za wszelką cenę. Czytelnik to wyczuwa i raczej się buntuje niż kupuje.
Ja mój blog piszę z potrzeby pisania, z potrzeby serca. Wiem, że daleko mi do doskonałości, ale niczego nie udaję, jestem po prostu sobą. Nie piszę na brudno, bo czasu za mało. Sprawdzam tylko czy nie ma błędów (pewnie i tak się pojawiają). Na zaprzyjaźnionych blogach oczekuję szczerości, spontaniczności bardziej niż zachowanych poprawnych form.

Bardzo dobry tekst, wiem na co zwrócić uwagę przy kolejnych wpisach.
Dzięki

Bardzo pomocny tekst – piszę od niedawna i dopiero uczę się zasad panujacych w wirtualnym świecie. Z przyjemnościa poczytam inne porady na temat pisania postów, ponieważ dla mnie wszystko, co zwiazane z pisaniem bloga jest ciekawe i nowe. Widzę, jak trudno jest mi się przestawić z pisania artykułów naukowych lub raportów badawczych na pisanie bloga. Staram się 🙂

Co do leadów, dziękuję za bardzo pomocne rady. Poprawiam w każdym tekście czcionkę wstepu.

Pozdrawiam serdecznie – Agnieszka

Bardzo fajnie i ciekawie to tłumaczysz, może coś do mnie teraz dotrze. Tylko ja mam też z czym innym kłopot, a mianowicie nie lubię pisać. Nawet w rozmowie wolę wypowiedzieć jedno a konkretne zdanie na dany temat. Nie prowadzę bloga osobistego, jest o mojej pracowni, o mojej biżuterii i często brak mi słów. A stylizacja w zdaniach … muszę to wyszlifować ….