Ja na razie dynią ozdobną /wyhodowaną własnoręcznie na działce/ ozdabiam sobie mieszkania. Ale ona jest niewielka, różnokolorowa i ma takie fikuśne kształty.
A te dyniowe pyszności w pięknej porcelanie na zdjęciach wyglądają bardzo zachęcająco.
Chyba spróbuję coś ugotować.
🙂

Dynia jak najbardziej gosci na naszym stole. Ale pociac ja na kawalki nie jest tak prosto. Czasem sie namecze, ale warto. Pysznosci 🙂

Bardzo lubię dynię i dania z jej wykorzystaniem, ozdoby również bardzo mi się podobają chociaż Halloween nie obchodzę to popatrzeć lubię 🙂

z dyni można tyle różnych dań zrobić..ja ja lubię w każdej postaci..i zupa i zapiekanki i placuszki itd.
Fajnego masz bzika:):)[tu o porcelanie}
Pozdrawiam

Próbowałem kiedyś dyniowej zupy. Niezbyt smaczna była… Co innego pestki. Tych mogę zjeść każdą ilość!

Mamy klęskę urodzaju, znajomi uciekają na mój widok bo zaczynam rozmowę od – a może chcesz dynię?

W dzieciństwie dynia w naszym domu była pod postacią kostek w zalewie octowej, którą traktowano jak dodatek do drugiego dania. Zupy dyniowej mama nie gotowała. Natomiast od zawsze uwielbiałam obierać wysuszone pestki z białej otoczki i wyjadać zielony środek. Zaakceptowałam Walentynki, bo to „pozytywne” święto także pod względem estetycznym. Natomiast nie podobają mi się czaszki, szkielety i inne atrybuty symbolizujące Halloween, dlatego podchodzę do niego bez entuzjazmu. Pozdrawiam.

Jejciu jakie cudowne fotki! Dynia bardzo mi się kojarzy z jesienią <3

Dzień dobry, a raczej dobry wieczór. Halloween nie obchodzę, ale zupę dyniową mam w planach i to w najbliższych dniach. I w ogóle dynię jako przystawkę na gorąco, albo w cieście też.
Żałuję tylko, że nie zawsze mi się chce tę skórkę odkrajać, bo z tym dużo roboty. Dlatego w sumie robię dynię zbyt rzadko.
Dwie takie właśnie czekają na mnie w lodówce, w tym jedna hokkaido, z niej nie trzeba obierać skórki na szczęście. 🙂
pozdrowienia

Na Śląsku dynia, zwana u nas banią, była zawsze popularna. Najczęściej podawało się ją jako zasmażaną jarzynę, doprawioną octem. Natomiast kompot z bani był na śląskich stołach obowiązkowy (z przyprawami korzennymi, skórką pomarańczową i odrobiną octu).
Nie mam nic przeciwko Halloween i Walentynkom. Przenikanie się kultur ma przecież charakter zdecydowanie ożywczy a nie destruktywny. Przykładem tu mój ukochany i wielokulturowy Śląsk! Sądzę ponadto, że każdy powód do zabawy jest dobry, a to, że zabawa jest głupkowata, świadczy tylko na jej korzyść!
Zdecydowanie uważam, że w kulinariach wszelka ksenofobia jest nie na miejscu.
Nie zapomnę jak mój malutki synuś pałaszował kurczaka po tajsku.
Ponadto nieśmiało nadmieniam, że nasza zupa jarzynowa i nasza sałatka ziemniaczana pochodzą bezpośrednio z kuchni… niemieckiej.
ściskam i zapraszam do mnie na spotkanie z ciekawym człowiekiem

Uwielbiam królową dynię, choć w dzieciństwie tak nie było.
Kojarzyła mi się jedynie z kostek w occie, za którymi nie przepadałam.
W życiu dorosłym pokochałam zupę krem z dyni.
W Polsce dodawałam do niej obowiązkowo mleko kokosowe.
Z kolei Holendrzy do zupy dyniowej dodają jabłko i sok z pomarańczy lub nawet kawałki pomarańczy, które potem się rozgotowują.
Daje to nieco kwaśny posmak, ale też dobre (choć ja wolę wersję łagodniejszą, z tym kokosem 😉