Dla mnie bardzo ważny temat, czasami zastanawiam się właśnie czy pisać u kogoś komentarz, jeśli nie odpowiada w ogóle. Różnie z tym bywa, więc gdy ktoś nie odpowiada u siebie, ale pisze komentarz u mnie, to O.K.
Ale gdy autor bloga olewa wszystkich i jak to mówię „przyjmuje hołdy” to uciekam, bo lubię rozmawiać, a nie gadać do ściany.
Ale najbardziej lubię, gdy moi goście rozmawiają ze sobą poza moim udziałem i dyskusja rozwija sie pięknie.
Oczywiście złośliwcom i pieniaczom dziękujemy 😉

Tak, komentowanie jest ważne. Dla mnie jest ważne ,cóż, że tez jestem w gronie tych ostatnio zignorowanych…Czasem tak bywa, rozumiem to.
A już bez osobistych smutków – jest takie powiedzenie, że czasem lepiej wyjśc na mruka, niż na idiotę. I jak nie mam nic mądrego do powiedzenia, to lepiej nic nie napisać, czy dać jakiś sygnał, że czytałam? A jak miałabym skrytykować jednak mało konstruktywnie, to może lepiej zmilczeć? Pytam, bo stale mam wątpliwości, i przez kilkanaście lat forumowej i blogowej historii tych odpowiedzi nie znalazłam.

Lubię odpowiadać na komentarze choć nie zawsze od razu /ze względu na czas/.
Jeśli u kogoś zostawiam komentarz a ta osoba nie reaguje to odpuszczam, nie narzucam się. Widocznie nie ma ochoty. Nie zawsze piszę długie komentarze, u osób, dla których nie ma to znaczenia zostawiam tylko mały ślad, że byłam. Różnie bywa na blogach, niektóre dziewczyny mało piszą inne to „gaduły”, ja osobiście jestem pośrodku. Krytyka – jak najbardziej ale w kulturalny sposób.
Z oceną, pozytywna czy nie, musimy się liczyć.
Ciekawy wpis Iwonko…serdecznie pozdrawiam…

Kolejny przydatny wpis z tej serii. 😉 Krytyka zawsze powinna być konstruktywna, jeśli nie jest to jest to zwykłe czepianie się. Jeśli ktoś raz zostawi link do swojego bloga, podczas pierwszej wizyty – to ok. Rozumiem, łatwiej jest mi tam trafić, bo nie wszyscy zostawiają go przy podpisie. Ale jeśli z każdym komentowanym wpisem na moim blogu ktoś robi to samo, to jest irytujące dla mnie. Tym bardziej, że jeśli zamierzam odwiedzać dany blog regularnie to zapisuję go sobie w zakładkach. Lubię poznawać opinie innych na dany temat. To jest fajne w blogowaniu, ale kłócenie się w Internecie albo niezrozumiałe komentarze są bez sensu. Już lepiej nic nie pisać.

Pozwolę sobie nie zgodzić się z Tobą w kwestii długości i konkretności komentarza. Uwielbiam kiedy moi komentatorzy piszą dużo i robią dygresje, bo na każdy temat można mieć inne zdanie, inne doświadczenia. Zarówno w przypadku notki jak i komentarza, jeżeli teksty dla czytającego są interesujące ale za długie, to on sam niech decyduje czy przeczyta go ciągiem, czy z przerwami. W chwili obecnej czytam dwa blogi jednego autora. Teksty on pisze bardzo długie, ale komentarze(szczególnie oponentów), tom wprost marzenie blogera(no dobra może nie każdego, ale moje na pewno). Moje zdanie konkretne jest bliskie wypowiedziom :alElli, Bet, Art-Klatera i Anzai. Nie każdy bloger podaje na marginesie swój adres e-mail, a jak wchodzę na profil, to jest co prawda:”Wiadomość e-mail” ale mnie się adres nigdy nie chce wyświetlić. To jest jeden z powodów, dla których nie zawsze mogę sprawę poruszyć pisząc maila, a nie w komentarzu. Pozdrawiam.

Wpadłan na taki pomysł.

A gdyby, zanim się pójdzie komentować do kogoś, najpierw odpowiedzieć na komentarz tego kogoś u siebie? Wtedy komentarz u mnie byłby także sygnałem, że mam już odpowiedź na blogu komentującego. Gdy kolejność jest odwrotna, muszę klikać, zaglądać, klikać, zaglądać, klikać i zaglądać… do znudzenia.

Czy to dobry postulat?

Próbowałm subskrybować komentarze, ale to nie zdało egzaminu. Skrzynka pocztowa była nadmiernie przepełniona i umykały mojej uwadze ważne e-maile urzędowe, czy korespondencja.

Krytyczny komentarz, ale to tez delikatna sprawa… Bo jezeli ta krytyka jest tak sprytnie wymierzona w nas, niby w przebraniu dyskusji, a w rzeczywistosci podwaza nasz autorytet w danej kwestii w oczach innych komentujacych. Kominek pisal w swojej ksiazce o tym, ze jest cos takiego jak regula pierwszego komentarza: jezeli jest przychylny – to OK. Jezeli jest negatywny, to jest wieksze ryzyko, ze posypia sie kolejne negatywne komentarze… I badz tu madry. Pozdrawiam serdecznie Beata

Podoba mi się porównanie bloga z domem, a komentatorów z gośćmi. Owszem, odpowiadam wszystkim, chyba, że to zwyczajny spam, nie mający z treścią notki nic wspólnego. Zaglądam też na blog nowej, komentującej u mnie osoby, ale tu nie zawsze rewanżuję się komentarzem, np. wtedy, kiedy nie mam bladego pojęcia w materii tego bloga albo kiedy jest to materia „nie z mojej bajki”.

Na twojego bloga trafiłam przypadkiem, ale już muszę na wstępie powiedzieć że go będę obserwować i zaglądać tu częściej. Wpis genialny, cieszę się, że myślimy tak samo. Ja miałam niedawno podobny problem, który opisałaś. Mianowicie pod moim postem o czarnym proteście (2016r) nawiązała się dyskusja, która trwała aż do maja(2017). Blog przez ten okres był w zawieszeniu – bo studia dzienne, jednocześnie praca. Fakt, cieszyło mnie to, że komentarze się mnożą, ale możesz sobie wyobrazić poziom tej dyskusji (link http://grabiszse.blogspot.com/2016/10/czarnyprotest.html – to była m a s a K r a). Nie odpowiadałam już, bo naprawdę nie było warto, szczególnie jak ludzie obrażają się wzajemnie i wyzywają. Kolejna rzecz jaka mnie denerwuje to komentarze typu „fajne zrobiłaś zdjęcia, ale nie interesuję się polityką”. Mój blog jest pseudopolityczny, jak coś się ciekawego dzieje związanego z polityką, jakiś ivent, cokolwiek to cykam fotki i piszę jak było. Do jasnej ciasnej, skoro się nie interesujesz się polityka to lepiej nic nie pisz, niż masz pisać pierdoły! Na litość boską 🙂 to, że ja wchodzę na czyjegoś bloga, bo chce poczytać recenzję kremu do twarzy bo muszę już sobie jakiś kupić, nie znaczy, że trzeba komentować mojego bloga. Z drugiej strony rozumiem, ją komentuje, ktoś komentuje żeby się odwdziecxyc, ale no… denerwujące.

I te linki do blogów… ‚ fajny wpis, wpadnij do mnie http://www….’ :/
Fakt, dałam swojego linka do tego komentarza, ale to tylko dlatego, że jest to przykład z życia i pasuje idealnie do twojego posta. Nie rozumiem zostawiania swoich linków w komentarzu. Przecież zawsze można wejść na czyjś profil lub tak jak u ciebie po prostu jest rubryczka wpisania swojej stronki internetowej. Nie ogarniam tych ludzi i chyba nigdy nie ogarnę 😀

Takie podejście skutkuje efektem, że komentarze stają się ważniejsze od zamieszczonej treści… i bardziej obfite. Można zaginąć w tych echach i odzewach, albo zapomnieć, po co się bloga założyło. Uważam, że komentarze jak najbardziej tak – zawsze, kiedy cudza twórczość zaintryguje, ale polemika w komentarzach, to już przesada. Do rozmowy trzeba odrobinę intymności. Komentarz, jak uchylenie kapelusza, albo dygnięcie na powitanie, ale randka publiczna? Łatwiej o pozy, niż o szczerość.

Iwonko,jesteś cuuudowna,chociaż chyba o tym nawet nie wiesz..

Czytam wstecz Twoje notki 😉
Mam z komentarzami dwa drobne problemy, ale tylko drobne. Pewnie zauważyłaś, że na moich blogach czasami, choć nie zawsze, wywiązuje się dość „gorąca” polemika, często przeze mnie zamierzona. Jeszcze panuję nad komentarzami skierowanymi bezpośredni do mnie, ale gdy dotyczy to już tylko komentujących, między nimi samymi, gdzie mój udział jest wręcz zbyteczny, zaczynają się przysłowiowe schody. Rzecz dotyczy wzajemnego obrażania się nawzajem. Czasami wkraczam z reprymendą, ale nie zawsze potrafię właściwie ocenić, kiedy epitety stają się obelgą, są przecież różne wrażliwości.
Druga dotyczy już mojego stosunku do innych blogów. Zgodnie z tym, co piszesz, gdy nie mam nic konkretnego do dodania, bo albo w pełni się zgadzam, albo temat jest mi zupełnie obcy – nie wiem, co robić. Kurtuazja kurtuazją, ale czy sensownym jest np. pochwalić za to, że w notce jest tylko muzyczny clip, w dodatku z muzyką nie moich klimatów? Jeszcze gorzej mam z fotoblogami, gdyż mam wrażenie (niekoniecznie słuszne), że autor/-ka liczy tylko na pochwały, a ja wartość owych fotografii nie potrafię ocenić, naprawdę się na tym nie znam.
Pozdrawiam 🙂

Nieśmiało zauważę, że bloger porusza się w przestrzeni publicznej z wszelkimi tego faktu konsekwencjami. Z wyłączeniem wspomnianych i oczywistych ograniczeń wynikających z prawa, piszący może ale przecież nie musi nałożyć na swoje teksty dodatkowe ograniczenia związane np. z ochroną prywatności. Pozostaje zatem całkiem spore poletko, które można zapełniać treściami wręcz dowolnie. Przestrzeń publiczna ma jednak to do siebie, że wpisy kierowane są w anonimową przestrzeń, zaś autorzy nie mają wpływu jak ich wypowiedzi będą rozumiane, o ile w ogóle, jak oceniane i jak komentowane. Innymi słowy, prawem autora jest zamieszczanie tekstów, skoro uznał to za stosowne, natomiast niezbywalnym prawem komentującego – rzecz jasna również z przestrzeganiem wspomnianych na początku zasad – odnoszenie się do tych tekstów. Komentujący nie ma w tym przypadku jakichkolwiek sztywnych reguł postępowania i ograniczeń. To ryzyko nieodłączne związane z wypowiadaniem się w przestrzeni publicznej. Podejrzewam nawet, że większym zainteresowaniem cieszy się opcja komentarze niż same teksty. A wnoszę tak, z prostego faktu, że blogi z zamkniętą opcją komentarzy szybko zamierają. Jak czytam, z sobie tylko znanych powodów próbuje to Pani szufladkować, porządkować, a nawet nadać temu jakieś reguły. To niewykonalne, a powiedziałbym nawet, że przy takim podejściu gubiony jest cały sens kontaktu z czytelnikami. Nawet tacy, którzy są dla nas z jakiś przyczyn niewygodni są czytelnikami i szanujmy ich. Druga sprawa. A niby dlaczego komentarz ma być niezbyt długi? Dla wygody autora? Bo nie chce mu się czytać? Nie rozumiem.

Blog i dom … idealne porównanie, teraz już inaczej na to patrzę.
Faktycznie, zawsze odwiedzam blogi/strony moich gości, zawsze uważałam, że rewizyta powinna nastąpić.