Iwonko, też czytałam książkę Pani Danuty Wałęsy i zrobiła na mnie ogromne wrażenie – szczerej, prostolinijnej kobiety, która przez wiele lat była w cieniu męża. Jej przemyślenia, refleksje wydały mi się wyjątkowo mądre. Na sztuc Jandy też byłam i byłam po prostu zachwycona.

Nie czytałam, ani książki ani nie widziałam spektaklu, chociaż Jandę uwielbiam! Trzeba będzie to nadrobić 🙂

” znów przyszło nam domagać się od rządzących demokratycznych rozwiązań. Po tylu latach od pierwszych wolnych wyborów. ” Czyż to nie chichot historii ?
Jak widać nic nie jest nam dane na zawsze … o wszystko a więc i o demokrację też trzeba dbać . Zazdroszczę teatralnych wrażeń , możliwości obcowania z kunsztem aktorskim Pani Krystyny Jandy . Twój post zachęcił mnie do sięgnięcia po książkę Pani Danuty Wałęsy. Niestety jeszcze jej nie czytałam . Pozdrawiam .

Krystyna Janda to wielka aktorka, fantastycznie, że udźwignęła taką postać w takim spektaklu.

Jesteś kolejną osobą, która tak pozytywnie wypowiada się na temat biografii pani Wałęsowej. Muszę przyznać, że brzmi to bardzo intrygująco i chyba nareszcie zaopatrzę się w ebooka i poznam historię kobiety, która całe życie stała w cieniu swojego mężczyzny.

Czytałam 5 lat temu, mnie się podobała, fajny, prosty język i wiele ciekawych faktów. Choć Wałęsa nie był moim ulubieńcem to Danuta była. Skromna kobieta, kochająca życie i własną rodzinę. Dużo przeszła, oj! dużo…
Pani Janda to świetna aktorka, chętnie bym się wybrała na ten spektakl.
Pozdrawiam Iwonko, miłej niedzieli…

Niestety nie czytałam książki i na spektaklu również nie byłam. Bardzo chętnie przeczytam książkę o życiu Pani Danuty Wałęsy.
Co do Sądów, o których wspomniałaś, to tutaj chyba nie ma co komentować, a jedynie mieć nadzieję, że nie będzie tak źle jak się obawiamy.

Podzielam zdanie, że to nie może być przypadek. W tym przypadku scena w teatrze i scena na żywo oddziałują na siebie z pewnością.
Bardzo lubię aktorstwo Krystyny Jandy i wyobrażam sobie jakich wrażeń dostarczyła tą sztuką i teraz. Myślami jestem także pod sądem.

Książkę czytałam dawno, czyli gdy tylko znalazła się na rynku. Nie padłam z zachwytu- jest w pewnym sensie „nierówna”, pisana przez dwie osoby.
Najbardziej rozśmieszyły mnie fragmenty, w których autorka narzeka na kompletne osamotnienie i trudności w zdobywaniu zaopatrzenia i opieki nad dziećmi i jednocześnie jest informacja, kto jej w tym czasie pomagał i ile osób było w to zaangażowanych. Chciałam zauważyć, że mnie ani moim znajomym koleżankom nikt nie pomagał, bo każda z nas sprowadziła na świat tylko tyle
dzieci, by bez trudu można je było wychować.
Brutalnie mówiąc dzieci nie biorą się z powietrza. Znam b. wiele bardzo,
naprawdę bardzo religijnych małżeństw, ale ich wielodzietność sprowadza się
do posiadania „aż” trójki dzieci.
I wiele z nas w układzie pracujący mąż, żona „niepracująca”, czyli zajmująca się
domem i dzieckiem praktycznie sama zajmowała się wychowywaniem dziecka, bo mężowie wychodzili rano, wracali do domu pózno, czasem akurat wtedy gdy dziecko szło już spać.
Na szczęście kobiety łatwiej się do wielu spraw potrafią przystosować i nawet napisane przez kogoś innego przemówienie umieją wygłosić tak, jakby to było
własne, z głowy.
Tak się jakoś dzieje na tym świecie, że Ty, ja, nasze znajome mówią i piszą to co im przyjdzie do głowy, a ci wszyscy ze świecznika mają swe przemowy ułożone przez sztab ludzi.
Nie wiem czy zwróciłaś uwagę, że stosunkowo mało osób (tych ze świecznika)
zapytanych ad hoc o różne ważne sprawy potrafi płynnie i składnie udzielić
odpowiedzi.
Sprawa rozczarowania własnym związkiem małżeńskim- myślę, że to przypadek dość nagminny. Nikt w wieku, w którym najczęściej się wstępuje w życie małżeńskie nie ma nawet bladego pojęcia jaki to będzie związek , co
mnie nie dziwi.
Niewiele z nas w dniu ślubu wie, że małżeństwo opiera się w głównej mierze na wzajemnej tolerancji i że życie z kimś 24 godziny na dobę pod jednym dachem
bywa po prostu ciężkie, a okoliczności, w których się nagle znajdziemy mogą nas przerastać.
Chyba najżywszym tego przykładem może być księżna Diana, którą życie na
królewskim dworze mocno przerosło. Bo stanie całą dobę „na świeczniku” bywa bardzo męczące- ma się zero intymności i trudno zdjąć z twarzy maskę i trudno również uporać się z własną fizjologią, bo ktoś, ukradkiem (lub jawnie) śledzi
jak często korzystasz z toalety i ile czasu tam przebywasz. W pewnej chwili ma się tego dość i całe życie wali się w gruzy.
Pani Krystyna Janda nie tylko jest świetna aktorka ale ma również talent reżyserski.
Miłego;)

Czytałam ( a właściwie słuchałam, w świetnej interpretacji Doroty Kolak) książkę, bardzo chciałabym zobaczyć spektakl, bo Jandę uwielbiam 🙂

A ja nie czytałam książki. Ale zachęciłaś mnie i sięgnę po nią na pewno. Na sztukę raczej nie uda mi się pójść, ale książkę przeczytam. A że nie znam ani jednego ani drugiego, trudno mi ustosunkować się do tego co napisałaś.
Pozdrawiam.

Książki nie czytałam (słyszałam dobre opinie). Nie widziałam także przedstawienia – z tego co piszesz warto się na nie wybrać. Może kiedyś, przy okazji. Dziękuję za podzielenie się swoimi refleksjami!

Klik dobry:)
Podziwiam kobiety stojące u boku mężów sławnych i zajętych jedynie tym, co robią zawodowo. Kiedy uśmiechają się do kamery, zastanawiam się, czy w domu nie wylewają łez, bo siódme poty, szczególnie kobiety wielodzietne, to na pewno wyciskają.
Krystynę Jandę bardzo cenię, ale na ekranie nie przepadam za nią. Na żywo na scenie – nie wiem, bo nigdy nie widziałam. Jedynie w teatrze telewizji w roli najgorszej śpiewaczki operowej świata. Była boska, jak tytuł „Boska”.

Pozdrawiam serdecznie.