To niestety prawda. Biją swoje żony także mężczyźni wykształceni, na stanowiskach, pochodzący z dobrych rodzin. Jest to rodzaj straszliwego chamstwa, a chamem jak wiadomo bywa nie tylko prosty chłop ale też facet z tytułem profesora.
Myślę, że nic się nie zmieni dopóki kobiety będą się na to godzić i po raz kolejny opowiadać koleżankom w pracy że uderzyły się o otwarte drzwiczki szafki, albo że potknęły i spadły ze schodów.
Co trzecia kobieta w naszym kraju jest bita.
Też o tym kiedyś pisałam.

Użycie przemocy wobec słabszej strony jest zawsze objawem bezradności.
Wykształcenie wcale nam nie pomaga w zrozumieniu i rozwiązaniu naszych problemów. Można skończyć i dwa fakultety ale ten fakt wcale nie pomoże nam
w zrozumieniu naszych własnych „niedoborów” w zakresie psychiki.
Druga sprawa – zatracamy pomału umiejętność rozmowy, wyrażania swych myśli. Popatrz na młodych- rozmawiają za pośrednictwem smsów lub krótkich notek mailowych. Większość z nas nie uczy dzieci by analizowały własne uczucia i własne zachowanie.
Rozmowy małżonków najczęściej dotyczą tylko sfery bytowej – zakupy, pieniądze, co robić w weekend. Najczęściej nie omawia się własnych oczekiwań jakie się ma wobec partnera, rozmowy na tematy intymne najczęściej są tabu, u tych wielce wykształconych także.
Mam nieprzyzwoicie długi staż małżeński i wiem, że każde, nawet najdrobniejsze nieporozumienie, musi zostać „przegadane”, wyjaśnione, żeby nie narastał konflikt, by się wzajemnie zrozumieć.
Mój pobyt w domu rodzinnym był zdominowany słowami: „pomyśl nim coś zrobisz”, „myśl o tym co robisz”, „zastanów się nad tym dlaczego to zrobiłaś”.
Złościło mnie to, wtedy wolałam dostać lanie niż wysilać mózg i rozkładać swe przewinienia na czynniki pierwsze. Sporo wody upłynęło nim doceniłam mądrość takiego postępowania. Nigdy nie dostałam nawet klapsa, choć broiłam sporo.
Miłego;)

Oglądałam kiedyś przejmujący obraz o damskich bokserach w mundurach, głównie policjanci i wojskowi. Kobiety nie miały gdzie szukać ratunku, bo u kogo? u kolegów męża – oprawcy?
A co słyszy kobieta w kościele? Ma być posłuszna i pokorna, bo przysięgała przed Bogiem , męża to jakoś nie dotyczy…
Niektórzy politycy nie zauważają pewnych problemów, bo tak jest wygodniej, bo być może sami robią podobnie w swych domach…
Nagłaśnianie takich przypadków i pokazywanie innym kobietom, gdzie mają szukać pomocy i jak się z tego wyplątać, to może być droga do sukcesu. Gwałt jest ścigany z urzędu, natomiast maltretowanie zony już nie, dopiero jak dochodzi do nieszczęścia lub dzieci trafiają do szpitala, to wzmaga się publiczne oburzenie…

Bo w naszym pięknym kraju króluje dulszczyzna, wizerunek tradycyjnej piatriarchalnej rodziny, gdzie brudy pierze się w czterech ścianach swojej izby tortur (czym często dla niektórych staje się dom). Często przy okazji jakichś rodzinnych dramatów słyszymy takie madrzenie się, pouczenie, przygane: nie s.a się we własne gniazdo, nie wyciąga brudow na wierzch. Kobiety, które to przyjęły za dogmat cierpią w milczeniu, żeby wstydu nie było. To jakieś nieporozumienie wg mnie.

Nie doznałam przemocy ze strony mężczyzn. Wyznaję przekonanie, że dopuszczają się tego ludzie słabi, zakompleksieni. Wykształcenie nie ma tu znaczenia, bo stosowanie przemocy lub jej odrzucanie łączy się z kulturą osobistą, wzorcami wyniesionymi z domu. Kobiety już po pierwszym incydencie powinny sprawę nagłaśniać, gdzie się tylko da. W drugim kroku opuścić dom, by zyskawszy bezpieczniejsze schronienie rozpocząć walkę o to, by mieszkanie(dorobek wspólny) był przyznany ofierze i dzieciom, a nie oprawcy. Po trzecie ofiara powinna zrozumieć, że nią jest, a nie wmawiać sobie, że oprawca zachował się tak a nie inaczej, bo jej wmówił iż jest winna.

Klik dobry:)
Ja nie potrafię zrozumieć, dlaczego osoby maltretowane często długo trwają w swoim nieszczęściu? Czy nie można odejść? Nie żyjemy przecież w czasach, w których za wsią jest tylko las, a za lasem koniec świata i nie ma gdzie pójść.

Pozdrawiam serdecznie.

Też nie wierzę, że będzie to nauczka dla pana i władcy. Oby była choć nauką dla kobiet, które mają takie życie.
Moja mama całe życie mieszka z alkoholikiem, nie bije jej, ale to nie wszystko. Psychicznie jest bardzo źle, ale… mama nigdy nie zgodzi się od niego odejść, żaden argument nie jest przez nią uznawany za dobry. Taki los dostałam, tak musi zostać.
Wiele kobiet (ze starszego pokolenia) pewno myśli podobnie i żyje swoim… życiem…

Iwonko, bo u nas tacy katolicy – do kościoła, może nawet do komunii a w domu bicie żony i dzieci. Nie ma litości dla takich ludzi /jak można ich tak nazwać, bo mam wątpliwości/. Dziwne, że Prezydent nie widzi problemu, bardzo dziwne. Na szczęście nie ma u mnie w rodzinie takich zjawisk ale w wielu jest, co ta biedna kobieta ma robić? Gdzie szukać pomocy? Dobrze, że o tym powiedziała a sprawcę ukarać i to srogo. Pozdrawiam serdecznie, miłej niedzieli…

Dramaty bitych kobiet rozgrywają się zapewne codziennie w polskich domach…Eh..Taki smutny, a zarazem ważny temat poruszyłaś Iwono. Mam nadzieję, że coraz więcej kobiet odważy się na ucieczkę z piekła przemocy…Mają do tego prawo. Prawo do normalnego życia.

Powinno się wymordować, wysłać do komór gazowych wszystkich którzy w coś wierzą, coś wyznają , kierują się lub łamią jakieś zasady. Zostali by na świecie sami cudowni ludzie a że mający w papierach zamordowanie tysięcy…najważniejsze że nie biją żony. Panie , może zatłuczecie gnoja który bije kogoś dacie mu nauczkę by popamiętał i był przestrogą dla innych a nie wchodzicie w buty takich samych gnojów bijąc na oślep.

Jeśli chodzi o panią Karolinę, to szczerze ją podziwiam. Kobiety prominentów mają utrudnioną sytuację. Któż uwierzy kobiecie, która świadczy przeciwko mężowi, jeśli ten zachowuje się wobec ludzi w sposób nie budzący zastrzeżeń, bywa szarmancki i grzeczny?
Słowo przeciw słowu. To nie jest łatwa sytuacja i gdyby nie nagranie…. Nikt by nie uwierzył.
Uwierzyłabyś, czy pomyślała, że mąż podpadł, a kobieta chciała się na nim odegrać….?

Zgadzam się z moimi Przedmówcami; w Polsce jest złe prawo. Każda kobieta(każda osoba) powinna znaleźć natychmiastową fachową pomoc jeśli zajdzie taka potrzeba. Na kościół nie ma co liczyć.

Też poruszyła mnie historia pani Karoliny. Niewiarygodne, ile wycierpiała ta kobieta przez tyle lat. I niewiarygodne, do czego dochodzi w wielu małżeństwach, nawet tych – z pozoru „wzorowych”…
Jestem pełna podziwu dla blogerów, którzy nie stronią od trudnych tematów na swoich. Pozdrawiam:)

Po wysłuchaniu nagrania włos się jeży na głowie. Ile takich sytuacji dzieje się za zamkniętymi drzwiami…….. A postępowanie w tych trudnych sprawach mimo, że powinno być na cito, dzieje się jakimś dziwnym tempem.
Pozdrawiam majówkowo 😉

Iwonko,patrzę na Twą twarz i myślę sobie:”matko jedyna,co za urocza kobietka,idealna do mych marzeń!” Ale cóż..jesteś mężatką.. Jak pech,to pech..
Masz problemy..gdyby było gorzej,to daj mi znać,a rozwiążę..Ło matko jedyna! Co za urocza kobietka! Zacałował bym Ciebie na śmierć! Eeech.marzenia jak ptaki szybują po niebie,kiedy ne pada,a kiedy pada-to ne szybują..Iwonko,powiedz TAK na blogu i się zacznie! Nie bój się,jestem co prawda zwierz dziki,prosto z Afryki,ale wobec tak uroczych kobietek to jestem tylko cichy,przytulny kotek..